بحران سوريه براساس نظريه مكعب بحران

The Syrian Crisis based on the Crisis Cubic Theory

سوريه به عنوان يكي از مراكز ثقل ژيوپليتيك خاورميانه در حال حاضر (2017)، وارد هفتمين سال بحران و درگيري شده است. ثبات و امنيت در اين كشور توسط خشونت، آوارگي در سطح وسيع، فرقه‌گرايي، افراط‌گرايي برخي از گروه‌ها به ويژه داعش، تقسيم اراضي و فروپاشي مهم‌ترين زيرساخت‌ها از بين رفته است و يك بحران بشردوستانه نه تنها در منطقه بلكه در كل جهان را رقم زده است. اين پژوهش در پي پاسخ به اين پرسش است كه بحران سوريه هم اكنون در كدام نوع مرحله بحران قراردارد و نوع و ماهيت بحران كنوني آن چيست؟ در اين مقاله براساس مدل مكعب بحران اينگونه استدلال مي‌شود كه ناكارآمدي در مديريت بحران در سه سطح ملي، منطقه‌اي و بين‌المللي، تبعات قابل توجهي بر سوريه و منطقه و حتي سطح بين‌المللي داشته است و با عدم مديريت آن در سطح ملي يعني نقطه C، بحران به ترتيب به نقاط D و B سرايت پيدا نمود و باعث تبديل بحران امنيتي به جنگ داخلي و دخالت قدرت‌هاي منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي و نقطه A به عنوان بحراني‌ترين مرحله هر بحراني انجاميد. ايران، روسيه و ايالات متحده امريكا به عنوان سه بازيگر مهم و كليدي در اين درگيري با دستيابي به توافق بين خود خواهند توانست با راه‌حل برد-برد از ادامه افسارگسيختگي بحران جلوگيري نمايند. ولي واقعيت اين است كه تيوري مكعب بحران مي‌گويد حتي اگر جنگ در سوريه مهار شود پس‌لرزه‌هاي جنگ تا سال‌ها ادامه خواهد داشت.

As a center of gravity in the Middle East geopolitics, Syria has entered its seventh years of crisis. The Syria conditions are best known by violence, mass displacement, sectarianism, radicalism of the fighting groups like ISIS, territorial division and demolish of the infrastructures and the country is a true example of humanitarian crisis in regional and global scales. This paper seeks to see in which level the Syrian crisis currently is and what is the type and nature of the crisis. Using the crisis cubic model, it is discussed here that inefficiency in crisis management in the three levels of national, regional and international has had considerable consequences for Syria. With the failure to manage the crisis at the C level (national), it has spilled over to B and D levels transforming it into a civil war leading to the interference of regional and trans-regional forces. Furthermore, the authors argue that Iran, Russia and the United States as the three key actors in this crisis can agree on a win-win solution. This, however, will not be the end of the crisis and even in the case of a halt in war in Syria the ramifications will continue for the years to come.