بررسي تابوي زباني و واژگان اهريمني در فرهنگ ايراني

Linguistic Taboo and Evil Words in Persian Culture

بسياري از انديشمندان حوزه هاي علوم انساني چون مردم شناسي، روان شناسي، جامعه شناسي و زبان‌شناسي به تابوهاي زباني و واژگان اهريمني، به خاطر ارزش هاي اخلاقي و فرهنگي آن توجه كرده اند. تابو منعي است در برابر نيروي سترگ، كه هم مقدس است و هم نامقدس، و نيز در جامعه‌شناسي زبان، واژه هايي است كه كاربرد آنها ممنوع و مايه شرم و بيزاري است. انديشمنداني چون فرديناند دو سوسور و كلود لوي- استراوس به تقابل هاي دوگانه ساختاري پرداخته اند و مي‌توان نظرات آنها را در امور مقدس و نامقدس، زيبا و زشت، و اهورايي و اهريمني گسترش داد. در فارسي باستان و ميانه، واژگان ناهنجار براي اهريمنان و واژگان خوب براي اهوراييان به كار مي‌رفت. در فارسي دري نيز برخي واژه‌ها براي اهريمنان به كار مي‌رفته كه با اين كار، گاه زهر بدزباني آن براي مردمي كه با واژگان اهريمني ناآشنا بودند گرفته مي‌شد. قلمرو كار مقاله، نمونه-وار شامل فرهنگ افسانه اي و مردميِ ايران مي گردد و روش پژوهش تحليلي و برپايه نظريه تقابل-هاي دوگانه است.