موقعيت و جايگاه سياسي ولايت بهبهان و كهگيلويه از سقوط زنديه تا آغاز عصر ناصري

The Political situation of the Cities of Behbahan and Kohgiluye From the Collapse of Zand Dynasty to the Rise of the Naseri Era

بيگلربيگي كهگيلويه و بهبهان در عصر صفوي از موقعيت و جايگاه سياسي ـ اجتماعي بالايي برخوردار بود. البته اين جايگاه، پس از سقوط صفويه و نابساماني كشور در دوره هاي افشاريه و زنديه، متزلزل شد؛ بنابراين، به دنبال درگيري و تقابل مدعيان زند و قاجار، منطقه مذكور سياست تمايل و جانبداري قاجارها را پيشه كرد. با اين حال، حدود دو دهه بعد از روي كار آمدن قاجار و شيوه رفتار و عملكرد آنها، ولايت مزبور به تدريج از ثبات و امنيت دور شد و شورش هايي عليه حكمرانان جديد صورت گرفت. بيشتر اين شورش ها، به دليل تحصيل ماليات و جبايت آن بود. با وجودي كه ولايت مذكور بافت ايلي و عشيره اي داشت و اتحاد آنان مي توانست موجب دردسر حاكمان قاجاري شود؛ تصميم گيران حكومت قاجار، با سياست هوشمندانه ــ و ديپلماسي درست ــ موفق به اداره طولاني مدت منطقه گشتند. اين مقاله، با رويكردي توصيفي ـ تحليلي، موقعيت و جايگاه سياسي ولايت بهبهان و كهگيلويه را در ارتباط با حكومت قاجار مورد مداقه قرار داده است. يافته ها نشان مي دهد، حاكمان قاجار در اعمال سياست هاي خويش، موفق بودند و اين روند را تا پايان حفظ و تداوم بخشيدند.

The biglarbeigi of the Kohgiluye and Behbahan enjoyed a high political and social status in the Safavid era. Undoubtedly, this position became unstable after the fall of the Safavid dynasty and the countries disturbances during the Afsharid and Zand periods, therefore, following the involvement and confronting of the pretenders to the throne of the Zand and Qajar reigns, the aforesaid region employed the policy of advocacy of the Qajar reign. However, about two decades after the Qajar came to power and their way of acting, the province gradually moving away from stability and some riots against new rulers occurred. Most of these revolts were due to the tax-taking. Although this state had a tribal context and their alliance could have caused the Qajar rulers trouble, the decision-makers of the Qajar rule succeeded in long-term management of the region with clever policy and diplomacy.The current paper, through application the descriptive-analytical approach, examines the political situation of Behbahan and Kohgiluyeh provinces in relation to the Qajar rule. The findings indicate that the Qajar rulers succeeded in implementing their policies and continued to maintain this process until the end.