هويت و هژموني حقوق بشر بين المللي

Identity and the Hegemony of Universal Human Rights

حقوق بشر معمولا به صورت يك روايتي كه از چندين فصل مي‌گذرد تا به نتيجه‌اي اجتناب ناپذير برسد، به تصوير كشيده مي‌شود. اين روايت با وحشت از نازيسم شروع مي‌شود و به سمت مركزيت حقوق بشر در منشور سازمان ملل حركت مي‌كند، اعلاميه حقوق بشر و استانداردهاي ذكر شده در ميثاقين را تمجيد مي‌كند، تجزيه و تحليل دقيقي از روش‌هاي نظارت ارائه مي‌دهد و در پايان آينده احتمالي را پيش بيني مي‌كند. اين روايت به وسيله دو عامل حفظ مي‌شود، اول به واسطه بنيادگرايي طبيعت گرايان و دوم به واسطه باورهايي درمورد حركت به سمت هنجارهاي ايجاد شده در جهان معاصر، اگر چه بدبيني‌هايي نسبت به گزارش‌هاي متعدد از شكنجه، نسل كشي، محروميت اقتصادي ساختاري، ناپديد شدن، پاكسازي قومي، زندانيان سياسي، سركوب حقوق اتحاديه‌هاي كارگري، نابرابري جنسيتي، آزار و اذيت مذهبي و بسياري از نقض‌هاي ديگر حقوق بشر بين المللي وجود دارد. اكثر مفسران و فعالان به طور ضمني موضع خوش بينانه‌اي را نسبت به قواعد بين المللي مبتني بر حقوق بشر پيش بيني مي‌كنند. بر اساس ديدگاه شايع طبيعت گرايان از حقوق بشر، رژيم حقوق بشر يك حقيقت قطعي در خصوص ماهيت اساسي تمام ابناء بشر ارائه مي‌كند. اين حقيقت قطعي همان هويت مشتركي است كه افراد را در جامعه‌اي كه به سمت جهاني شدن پيش مي‌رود، توصيف مي‌كند. در اين مقاله، «ديدگاه طبيعت گرايانه» درباره حقوق بشر، از منظر قدرت و دانش مورد بررسي قرار مي‌گيرد. مقاله با تمايز بين رژيم بين المللي حقوق بشر و گفتمان جهاني حقوق بشر آغاز مي‌شود. رژيم حقوق بشر بين المللي يك رويكرد قانوني را اتخاذ مي‌كند كه بر اساس اين رويكرد ماهيتي بي طرفانه، عيني، عاري از تعصب و منصفانه براي قانون به صورت ضمني پذيرفته شده است. گفتمان جهاني حقوق بشر، حقوق بشر را يك رويه اجتماعي، سياسي و حقوقي مي‌شناسد. از آنجايي كه اجراي حقوق بشر در ابعاد سياسي، اقتصادي و اجتماعي نيازمند پشتيباني است، اين رويكرد موضوع قدرت را نيز مطرح مي‌كند. از اين ديدگاه ممكن است گفته شود كه گفتمان جهاني حقوق بشر، هويت خاصي را براي انسان‌ها به عنوان نمايندگان يك نوع خاص كه تمايلات و منافع چند گروه مشخص را به چند گروه ديگر ترجيح مي‌دهند، قائل مي‌شود. در حالي كه رژيم حقوق بشر توسط رهبران جهان، مفسران و اكثريت دانشگاهيان به عنوان تفسيري قانوني از هنجارهاي مبتني بر حقايق بي پايان درباره طبيعت بشري ارائه شده است. استدلال ارائه شده در اين مقاله نشان مي‌دهد كه هنجارهاي مرتبط با گفتمان حقوقي، بينش قانع كننده تري به وضعيت حقوق بشر در نظم فعلي جهان ارائه مي‌دهند. بنابراين، مسائل پيچيده­اي در مورد قدرت، دانش، بنيادگرايي، وضعيت حقوق بشر بين المللي و سياست مطرح مي‌شود. اين مقاله با بحث در خصوص محل تلاقي قدرت و دانش شروع مي‌شود و در بخش دوم نظم و انظباط به عنوان يك نهاد اجتماعي كه در هويت افراد از طريق تفكر، شناختن و رفتار نفوذ مي‌كند، معرفي مي‌شود. در بخش ديگر به توسعه جهاني «هنجارهاي بازار» (به عنوان مخالفت با هنجارهاي قانوني) پرداخته شده است كه در قالب يك راهنماي عملي بيان مي‌شود.

Human rights are commonly portrayed as a narrative that passes through several chapters before reaching its inevitable conclusion. This narrative begins with the horror of Nazism, moves to the centrality of human rights in the UN Charter, eulogizes the Universal Declaration, celebrates the achievements of standard setting as set out in the major covenants, offers detailed analysis of methods of monitoring and, finally, speculates on the future of compliance. This narrative is sustained, firstly, by ‘naturalist’ foundationalism and, secondly, by a widely held assumptions about the move towards ‘settled norms’ in the contemporary world order. Although some pessimism is voiced over continued reports of torture, genocide, structural economic deprivation, disappearances, ethnic cleansing, political prisoners, the suppression of trade unio‎n rights, gender inequality, religious persecution, and many other violations of internationally agreed human rights, most commentators and activists tacitly adopt an optimistic stance that envisages a future rights based international order. The still prevalent naturalist account of human rights, together with a narrative that boasts ‘settled norms’, suggests that the human rights regime represents a final ‘truth’ about the essential nature of all humankind; a common identity that describes the individual in an increasingly globalized world. This paper interrogates the ‘naturalist-settled norm’ account of human rights from the perspective of power and knowledge. It begins by distinguishing between the international human rights regime and the global discourse of human rights. The former adopts a legal approach, where the neutral, value-free, unbiased and impartial nature of the law is tacitly accepted. The latter refers to human rights as social, political and economic practice, and must therefore include an account of power. From this perspective, the discourse of human rights might be said to ascribe a particular identity to human beings as agents of a particular type and kind, which serves the interests of some groups over others. While the human rights regime is presented by world leaders, commentators and the majority of academics as the legitimate articulation of norms founded upon timeless ‘truths’ about human nature, the argument presented in this paper suggests that the norms associated with the discourse of rights offer a more cogent insight into the status of human rights in the current world order. Thus, complex questions arise about power/knowledge, foundationalism, the status of international human rights law, and the politics of rights. The paper begins with an account of discourse as a meeting place for power and knowledge. A second section discusses ‘discipline’ as a mode of social organization that imbues the individual’s identity with particular ways of thinking, knowing and behaving, thereby instilling a particular social consciousness. A further section looks at the global development of ‘market disciplinary’ norms (as opposed to legal norms) that act as a guide for action. The paper concludes with a discussion on issues of human rights and identity in the age of globalization.