چكيده فارسي :
رابطه تاريخي جنگ در ايجاد دولت-ملت هاي سرزميني كاملا شناخته شده است اما جنگ از لحاظ عرفي و عملي چه نقشي در ايجاد رابطه شهروندي در دوران دموكراسي مدرن دارد؟ اگرچه تئوري‌هاي معاصر شهروندي و حقوق بشر همانطور كه نشان داده اند قانونا محدوديت بر تجاوز، ضميمه قلمرو اشغال شده، اخراج، انحصارطلبي و يا نقض حقوق بنيادين را نمي پذيرند، به آساني نقشي قانوني و ايجابي براي جنگ قائل نيستند. ارزيابي تجربي از عملكرد دولت‌ها، از جمله تفسير تعهدات قانوني بين المللي، نشان مي‌دهد كه جنگ در شكل گيري رابطه شهروندي نقشي تحول آميز و مهمي دارد و حقوق بين الملل و هنجارها نيز به طور ضمني اين را قبول مي‌كنند.
گفتمان هاي حاكم بر رابطه شهروندي در سنت‌هاي ليبرال و بين المللي، بر فرد به عنوان نمونه بررسي و حقوق افراد عليه دولت ها تمركز مي‌كنند. در همين حال، نحوه ايجاد رابطه شهروندي (به چه كسي داده شود و يا از چه كسي گرفته شود و چه ويژگي‌هايي براي شهروندي قائل بايد شد)، رابطه عميقي با مسائل امنيتي و هويتي دارد. رابطه شهروندي چه به صورت پيش فرض و چه به صورت مفهومي هويتي مشترك در ميان شهروندان ايجاد مي‌كند. همچنين رابطه شهروندي همانگونه كه متضمن حقوقي براي شهروندان مي‌باشد، دربردارنده تعهداتي براي شهروندان نيز مي‌باشد. در اين مبحث بيان مي‌شود كه با توجه به ارزيابي جايگاه قانوني و اخلاقي نقش شهروندي، اگر بنا بر ضرورت نقش شهروندي تاييد نشد، بايد در راستاي دستيابي به يك درك كامل از نحوه ارتباط صلح، جنگ و حقوق شناسايي شود.
ممكن است چنين پنداشته شود كه حقوق بشر جهاني است اما محتواي حقوق بشر و اجراي آن معمولا از طريق دولت‌ها اجرا مي‌شود در نتيجه با توجه به اثرات جنگ، درك اينكه دولت ها چگونه صلاحيت تعيين حدود حقوق شهروندي را كسب مي‌كنند براي فهم گسترة اصلي حقوق بشر به عنوان يك امر خطير حقوقي و يك تجربه واقعي بسيار مهم است
اين مقاله محدوديت هاي رسمي جنگ را به عنوان ابزاري كه مي‌تواند رابطه شهروندي را تحت تاثير قرار دهد بررسي خواهد كرد، سپس شواهد اثر ادامه جنگ را از طريق ابزارهايي مانند تمايز بين شهروندان و ساكنان بيگانه، اخراج بيگانگان، جذب جريان‌هاي پناهندگان و تغييرات مرزي مورد بررسي مي‌كند، پس از آن بحثي را مبني بر نحوه تعامل بين اثرات واقعي جنگ و دكترين حقوقي (از قبيل تعريف انتخابي و تفسير جنگها ... و تغييرات جمعيتي جديد كه توسط معاهدات صلح ايجاد شده‌اند) مطرح مي‌كند.
مقاله مفاهيم مشاركت، وفاداري و خيانت، شواهد و پيامدهاي تبليغات جنگي، قوانين و مقررات حاكم بر انتقال سرزمين‌هاي داراي جمعيت بين حاكميت‌ها، انگيزه‌هايي كه قوانين جنگ براي شناسايي افراد توسط دولت‌ها ايجاد مي‌كنند و سازش در برنامه‌هاي صلح‌آميز مبتني بر تغييرات جمعيتي ناشي از جنگ را بررسي مي‌كند.
مواردي كه در اين مقاله مورد بررسي قرار خواهند گرفت شامل تغييرات در وضعيت شهروندي پس از جنگ‌هاي يوگسلاوي سابق، تقسيم بندي الجزاير، حل و فصل اختلافات پس از جنگ اروپا و بحث در مورد حدود حقوق شهروندي در اسرائيل و سرزمين‌هاي فلسطيني مي‌شود.
چكيده لاتين :
War’s historical relationship to the creation of territorial nation-states is well known, but what empirical and normative role does war play in creating the citizen in a modern democracy? Although contemporary theories of citizenship and human rights do not readily acknowledge a legitimate, generative function for war – as evidenced by restrictions on aggression, annexation of occupied territory, expulsions, denationalization, or derogation of fundamental rights – an empirical assessment of state practice, including the interpretation of international legal obligations, suggests that war plays a powerfully transformative role in the construction of citizenship, and that international law and norms implicitly accept this.
Dominant discourses on citizenship in the liberal and cosmopolitan traditions focus on the individual as the unit of analysis and normative concern, and on his rights against the state. At the same time, the choice of how to construct citizenship – to whom to grant it or from whom to withhold it, and what content to give citizenship – is closely linked to questions of security and identity: citizenship either presupposes or purports to create some measure of common identity among citizens, and implies obligations as well as rights. This chapter argues that, in assessing legal and moral positions, this role – if not necessarily approved – must be accounted for to achieve a fuller understanding of how peace, war and rights are related.
Human rights may be conceptualized as universal, but their application and specific content are often mediated through the state, and therefore understanding how states retain the ability to define the contours of citizenship, including through the effects of war, is critical to an understanding of the actual scope of human rights as a legal enterprise and a lived experience.
The article will examine the formal limits placed on war as an instrument that could affect citizenship; then it will examine the evidence for war’s continued effect (through means such as differentiation between citizens and alien residents, expulsion of aliens, assimilation of refugee flows, and border changes); then it will advance an argument about how the factual effects of war interact with legal doctrine (such as through selective definition and interpretation of wars, perfection of wartime changes in peace treaties, and novel demographic changes introduced by peace treaties).
The article considers the concepts of participation, loyalty, and treason; the evidence and implications of wartime propaganda; the rules and practice governing transfer of populated territory between sovereigns; the incentives that the laws of war create for individuals’ identification with the state; and the accommodation in peace plans of demographic change wrought by war.
Principal reference is made to changes in citizenship status following the wars of the former Yugoslavia, the Algerian decolonization, the postwar settlement of Europe, and to the debates about the contours of citizenship in Israel and the Palestinian territories.
