بحران كم‌آبي و مخاطرات اجتماعي آن در ايران؛ نقد و راهكارها

عصر حاضر مي‌تواند آغاز بحراني باشد كه عامل اساسي آن را يك عنصر حياتي، يعني آب شكل مي دهد. بحران كم آبي كه امروزه سطح زمين را فراگرفته، آسيب ها و تهديدات جدي‌ را براي مردم در سراسر كره زمين ايجاد نموده است. در اين ميان، ايران بنابر عواملي از قبيل موقعيت جغرافيايي خاصي كه دارد، اختلال و نوسان در بارش از جمله كشورهاي كم آبي به‌شمار مي‌آيد كه وضعيت آب در برخي مناطق آن بحراني است؛ به‌ويژه آنكه در كنار اين اوضاع نامساعد، مواردي از قبيل رويه نامتعادل مصرفي و افزايش فعاليت هاي صنعتي و كشاورزي به مساله بحران آب عمق معناداري داده كه طبعاً تداوم اين روند به تحولات و تغييراتي در عرصه اجتماعي منجر گرديده است. هدف مقاله حاضر آن است كه ابتدا وضعيت آب و ابعاد آن را در ايران بيان نمايد و سپس مساله بحران آب و تحولات ناشي از آن را بر روي جامعه ايراني مورد بررسي قرار دهد و در آخر تلاش مي‌شود تا راهكارهايي براي آن ارايه گردد. پرسش اصلي عبارت است از اينكه بحران كم‌آبي در ايران با چه مولفه هايي شكل مي گيرد و چه تاثيرات بحران زايي را در عرصه اجتماعي به همراه دارد؟ در همين راستا، اين فرضيه مطرح است كه بحران كم‌آبي معمولاً متاثر از فعاليت هاي انساني، ايجاد گرديده و لذا، رفع آنها نيازمند نقد علمي و آسيب شناسانه و توام با ارايه راهكارهايي است. روش تحقيق بكار گرفته شده در مقاله، به شكل تحليلي-توصيفي و استفاده از مطالعات كتابخانه اي و همچنين با استناد به منابع آماري موجود در آرشيو هواشناسي انجام شده است.