بررسي كهن الگوي سفر در اشعار سهراب سپهري

كهن الگوها، صورت هاي مثالي يا ازلي كه يكي از مهم ترين مباحث در روان شناسي كارل گوستاو يونگ مي باشند. مضامين، تصاوير يا الگوهايي هستند كه مفاهيم يكساني براي سطح وسيعي از بشريت و فرهنگ ها دارند. ارتباط نزديك روان شناسي و ادبيات و تأثير متقابل آن دو بر يكديگر موجب گرديده تا منتقدان ادبي با رويكردي روان شناسانه به مطالعه ي آثار ادبي پرداخته و به نوع جديدي از نقد با عنوان «نقد كهن الگويي» يا «نقد اسطوره اي» دست يابند. كهن الگوها، آن قسمت از تجربيات بشري ناخودآگاه جمعي آدمي است كه طي ساليان متمادي در فرهنگ هاي مختلف صورت هاي يكسان و مشابهي يافته و اينك به صورت سمبل و نماد شناخته مي شوند؛ و مهمترين آنها از ديدگاه يونگ عبارتند از: آنيما، آنيموس، سايه، مادر مثالي، پير فرزانه، سفر يا آرمان شهر و... است. در اين تحقيق سعي شده است تا به مقايسه ي كهن الگوها، خاصه كهن الگوي سفر يا آرمان شهر در اشعار شاعر معاصر، سهراب سپهري پرداخته شود. در مواردي اين صور - كهن الگويي در قالب شخصيت اسطوره اي و نمادين آشكار شده اند. در جايگاهايي تأثير و كاركرد مثبت يا منفي خود را بر اعمال و انديشه و زاويه ي ديد شاعر نشان داده است.