نقد روانشناختي و اسطوره اي زن در آثار گلشيري

در توضيح شخصيت زن در داستان هاي معاصر ايران گلشيري چنين مي گويد:«در بخشي از تصوف ما، آنچه موجود است، جلوه خداست و براي همين در بخشي از تصوف نخست به اين چيزي كه موجود است توجه مي كنند و بعد توجه به زيبا رويان دارند كه آنها را تجلي خداوند مي دانند. با اين همه در فرزهنگ ما،آن جهان را مي بينند واين شيء موجود، زندگي موجود، رن موجود ديده نمي شود.در كارهاي هدايت،رن موجود ديده نمي شود. در كارهاي ساعدي ما بيشتر با پيرزن روبرو هستيم، با مادر ، يا در كارهاي صادقي باز همين حالت را مي بينيم... چون در ذهن ما تثبيت شده است و سعي نكرده ايم اين ساختار را بشكنيم و ساختاري ديگر را جانشين آن كنيم. مثلا در مسئله زن، در تقابل صنم بانو ومينا، ما بايد برگرديم به مينا ؛ ابراهيم به غرب مي رود و دوباره به شرق بر مي گردد... يعني پاسخي به فرهنگ خودمان دادن، كه برگرديم و ارزش بگذاريم بر معاني موجود...»