ماهيت و جايگاه قلب در معرفت شهودي

سخن گفتن درباره قلب به عنوان ابزار شناخت حقايق عرفاني بسيار دشوار است و كمتر كسي با اشراف كامل از حقايق آن سخن گفته است. انسان، در عين اينكه موجودي واحد است، صدها و هزارها بعد وجودي دارد. دل و قلب مركز معرفت ها و ادراكات ويژه اي است كه از طريق حس و عقل امكان پذير نيست. بلكه قلب ابزاري است براي نوع خاصي از شناخت ها والهامات كه فوق عقل است و وسيله اي است براي وصول به حقايق كه حس و عقل به آن راه ندارد و معرفت شهودي هم نوعي شناخت و آگاهي است كه از قلب سرچشمه مي گيرد و قلب قرارگاه مركزي و منبع اصلي آن خواهد بود. خود اين مركز دريايي عميق و ژرف است كه هنوز بشر نتوانسته است از اعماق اين دريا اطلاع پيدا كند و اگر شناخته و شكوفا گردد و حجب ظلماني از آن زدوده شود، از حيث معرفتي همة عوالم وجود را درنورديده و رواق منظر آشيانة دوست و عرش محبوب خواهد گشت. در اين تحقيق در صدد آن هستيم كه با نيم نگاهي به آيات قرآن كريم و سخن بزرگان به ماهيت و جايگاه قلب در شناخت و معرفت شهودي و ويژگي ها و كاركردهاي آن بپردازيم. باشد كه انشاء الله مورد قبول درگاه احديت واقع گردد.