جايگاه صفات خدا در سرشت نيايش در اديان توحيدي

سرشت نيايش در اديان توحيدي داراي دو سوي اصلي است كه عبارت است از: خداوند ـ انسان. در سمت اصلي اين سرشت، خداوند قرار مي گيرد كه ايمان به او باعث شكل گيري نيايش مي شود. اين ايمان عبارت است از اعتقاد به وحدانيت او و داشتن ايمان به اينكه تنها او شنونده هر نيايش است. اعتقاد به توحيد خداوند در نيايش دين دارانه، زماني معنا مي يابد كه انسان بداند، شرط آغاز هر نيايش داشتن روح يكتاپرستي و اعتقاد به وجود صفاتي در خداوند براي برآوردن هر نيايش است. اين صفات در كنار اعتقاد به روح يكتا پرستي اصلي مهم در سرشت نيايش است كه در هر يك از سه دين توحيدي به آن توجه گرديده است. صفاتي كه توجه به آنها در نيايش ضروري است. اين صفات گاه جنبه اي تنزيهي و گاه وجهي تشخص وار پيدا كرده و اثر مستقيمي در سرشت نيايش به درگاه خداوند دارد. محور اصلي اين پژوهش بررسي اين صفات در اديان توحيدي و تاثير آنها در سرشت نيايش مي باشد. با مطالعه منابع سه دين ابراهيمي مي توان صفات خداوند را در هر دين بررسي كرده و مشاهده كرد كه در اين خصوص سه نظر كلي ميان عالمان اديان ابراهيمي وجود دارد. نخست: تنزيه محض، دوم: تشبيه و تجسيم صرف و سوم: نظر تعادل ميان تنزيه و تجسيم و در پايان به اين نتيجه رسيد كه راه ورود به سرشت نيايش و تحقق آن توجه به تعادل ميان تشبيه و تنزيه است.