انواع تك گويي در منظومه هاي عطار

Types of Monologue in Attar’s Poetry

بررسي و تحليل شيوه هاي روايي،با ديدگاه هاي متفاوت از بحث هاي جديد نقد ادبي است كه امروزه، به عنوان شاخه اي مستقل و مهم در مباحث داستان نويسي به آن پرداخته ميشود. بخش عمده اي از منظومه هاي عطار راگفت وگو و مكالمة بين افراد داستان تشكيل ميدهد، به گونه اي كه گاه تمام حكايت، از گفت و شنود بين افراد داستان تجاوز نميكند. برخي از اين گفت وگوها مخاطب خاصي ندارد؛ به عبارت ديگر، راوي يا يكي از قهرمانان داستان، در لحظه هاي عاطفي و هيجاني شديد، به گفت وگو با خود ميپردازد و از اين راه، هم به پيشبرد داستان كمك ميكند و هم پرده از محتواي ضمير خودآگاه يا ناخودآگاه خويش برميدارد تا خواننده نسبت به آنها اطلاع يابد و بدين طريق، تك گويي در منظومه هاي عطار شكل ميگيرد. تك گويي بر اساس هدف نويسنده، ساختار و شكل زباني خويش به سه نوع: 1) دروني 2) نمايشي 3) حديث نفس يا خودگويي تقسيم ميشود. اين گفتار به بررسي تك گويي به عنوان يكي از شيوه هاي روايت درچهار منظومة عطار، يعني الهي نامه، اسرارنامه، مصيبت نامه و منطق الطير مي پردازد.

Studying and analyzing narrative styles from different points of view is one of the most recent arguments in the area of literary criticism which is considered to be an independent and crucial issue of fiction writing. A considerable extent of Attar's poem collections consists of dialogues and conversation between the characters, to a point that even the whole narration does not exceed those dialogues. Some of the dialogues do not address anyone specific; in other words, the narrator or the protagonist talks to themselves in moments of intense sentiment or excitement during which the pursuit of the story is facilitated and also some of their conscious or unconscious thoughts get unveiled for the readers. And this is how monologues are formed in Attar's poetry. Based on the purpose of the author, the structure and the style of monologue can be: 1- interior, 2- dramatic, 3- self-revelation. This paper investigates monologue as a narrative style in Attar's four poem collections namely Elahi Nameh, Asrar Nameh, Manteq-al-Teir, and Mosibat Nameh.