مضمون ربايي از خويش ( self plagiarism) در شعر فرخي سيستاني

Self-plagiarism in Farrohki Sistani’s Poetry

يكي از مسايلي كه از ديرباز در كتاب هاي بلاغت مطرح گرديده ، موضوع سرقات ادبي است.اين موضوع،همچون ديگر موضوعات در مباحث نقد ادبي ،جايگاه ويژه‌اي دارد و بايد گونه‌ها و نمونه‌هاي آن ،به صورت تحليلي و دقيق مورد بررسي قرار گيرد .يكي از مهم ترين شاخه‌هاي سخن دزدي و سخن‌ربايي ،حوزه تصاوير و صور خيال شعر است . به گونه‌اي كه بسياري از تصاوير شاعرانه به كار رفته در شعر يك شاعر ، به واسطه شاعري ديگر، اخذ و تكرار گرديده است .نكتة جالب تر آنكه بسياري از مضامين ابتكاري و خلق شدة شاعر ، به واسطة خود وي چندين بار تكرار مي‌گردد و آن تصوير و يا مضمون، در برخي از موارد چندان مكرّر مي‌گردد كه نه تنها زيبايي آن تصوير مبتدع از بين مي‌رود بلكه آن تصوير، به صورت كليشه‌اي و مبتذل در مي‌آيد . فرخي سيستاني ، شاعر قرن چهارم و پنجم هجري ،از جمله شاعراني است كه موضوع اخذ از خويش و مضمون ربايي از خود ، در اشعار وي به خوبي محسوس است . اين پژوهش بر آن است تا برخي از نمونه‌هاي اين موضوع را مورد تحليل و بررسي قرار دهد .

One of the subjects that have been proposed in rhetoric books for a long time is the subject of plagiarism .This issue, like other concerns; in literary criticism discussions has a special position. This subject matter and its types and instances should be analyzed and studied carefully. One of the most important branches of plagiarism is in the field of imagination and imagery of poetry. A great extent of the poetic images created by a poet has been exploited and repeated by another poet. Interestingly enough, poets who have created poetic texts and certain poetic images, have used their own creation themselves repeatedly in their other works, to the point that these images lose their originality and become cliché. Farokhi Sistani -4th and 5th century poet- is one of the poets whose poems are obvious cases of the issue of self-plagiarism. The purpose of the present paper is studying some instances of this case