بررسي مقابله اي نقش گفتماني ادات پيوندي "وَ" و "فَ" در قرآن كريم

مطالعه حاضر به بررسي نقش روابط گفتماني ادات پيوندي در متن قران كريم مي پردازد. ادات پيوند نه تنها ارتباط دهنده بخش هاي مختلف متن، كه ابزار اصلي تحقق كنش ارتباطي متن بوده و به مخاطب در دركمتن گفتمان كمك مي كنند. اين مطالعه، كه با روش توصيفي - تحليلي و در چارچوب زبانشناسي متن انجام شده است، نقش ادات پيوندي به كار رفته در سطح برخي از آيات قرآن كريم (سوره يس) را در جايگاه آغازي، مياني و پاياني مورد مطالعه قرار مي دهد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد حرف ربط "وَ"در متن سوره مورد نظر به نسبت يكسان در جايگاه آغازي و مياني به كار رفته و بيشتر در روابط پيوندي، تمثيلي و تقابلي شركت مي كند، در حاليكه حرف "فَ"غالبأ در جايگاه مياني و در روابط توالي زماني، شرطي و عِلي به كار گرفته شده است.