تلميحات و اشارات قرآني و احاديث در ديوان صفاي اصفهاني

تلميح نمونه‌اي زيبا و دل‌انگيز از ايجاز است كه در سراسر قلمرو ادبيات فارسي اعم از شعر و نثر انعكاس بسياري دارد؛ اين آرايه، پيوسته براي علاقه‌مندان پلي ارتباطي ميان حال و گذشته بوده و ضمناً همچون آيينه‌اي است كه خوانندگان با آن گذشته‌ي تاريخي، اساطيري و فرهنگ غني خود را مرور مي‌كنند. اين مقاله بر آن است تا با حفظ تعاريف سنتي تلميح به دسته‌بندي انواع آن در ديوان صفاي فريدني بپردازد تا از اين رهگذر جايگاه اساطير، تاريخ و آيات و روايات ديني و تأثير آن بر تفكر ادبي و عرفاني با صفاي صفا، باز شناخته شود و غبار نشسته بر اوراق اين ديوان متعالي قدري زدوده گردد وپرتو تجليات اين اشعار، روشن‌گر دل‌هاي خوانندگان اين اثر والاي ادبي باشد. محمدحسين صفاي اصفهاني درسال 1269 ق در فريدن متولد شد و در ايام نوجواني به تهران رفت و هنگاميكه موتمن السلطنه حاكم خراسان شد به مشهد رفت و تا پايان عمر درآنجا بود و در سال 1322 درگذشت. وي يكي از شاعران صاحب سبك و مشهور قرن سيزدهم است.