جلوه هاي تعهّد اخلاقي در شعر احمد صافي نجفي

اخلاق يكي از آموزه‌هاي دين است كه در زندگي بشر اهميّت فراوان دارد. شاعران و نويسندگان بزرگ در اشعار و آثار خود به اخلاقيّات توجّه بسياري نشان داده و اصطلاحات و مفاهيم اخلاقي را به كار برده‌اند. در حقيقت تعهّدات اخلاقي جنبه ي نسبيّت دارند و هر مكتب و مذهبي كه در اين باره سخن مي گويد آن ويژگي ها را بر اساس عقايد خود از جهات مختلف بيان مي-دارد.اغلب شاعران نيز ديدگاه شان را درباره ي مسائل اخلاقي در اشعارشان به تصوير كشيده اند. البتّه ديدگاه هر شاعر با ديگر شاعران بر اساس عقيده و نگاهش به زندگي و دنيا و به مردمان ديگر و حوادثي كه با آن ها مواجه بوده متفاوت است و چه بسا شاعراني كه ديدگاهي خوشبينانه نسبت به برخي از مضامين اخلاقي مثل اميد، عشق، محبّت و شادي دارند و اشعارشان مالامال از اين مضامين متمايز اخلاقي است، ولي در مقابل شاعراني كه اشعارشان سرشار از نااميدي، درد، غم، شكست و بيزاري از دنيا و آدميان است . هدف اين پژوهش بررسي تعهّد اخلاقي در شعر احمد صافي نجفي است كه بر اساس شيوه ي تحليل محتوا و آمار انجام مي شود. بررسي ها حاكي از آن است كه مضامين اعتقاد به مرگ و دلسوزي و شفقت نسبت به حيوانات به ميزان 12/19درصد بيشترين ميزان فراواني و نكوهش غرور و دعوت به صبر و بردباري به ميزان 2/43 درصد در اشعار صافي كمترين ميزان فراواني را به خود اختصاص داده اند.