تاثير آموزه هاي عرفاني بر مديريت بهره وري در سازمان هاي دولتي و خصوصي ايران

در اقتصاد كلاسيك و معمول بهره وري و استفاده بهينه از عوامل توليد يكي از شاخصهاي موفقيت نظام اقتصادي مطرح شده است. آنچه در اين نوع اقتصاد به عنوان ارتقاء بهره وري محسوب مي شود، استفاده بهينه و كارا از تمام عوامل و نهاده هاي موجود و تركيب آن به نحو مطلوب كه با كمترين عوامل بيشترين توليد را انجام داد؛ مورد نظر است تا توليد كننده از اين طريق بتواند سود خود را حد اكثر سازد. زيرا در اقتصاد سرمايه داري هدف انسان اقتصادي، ماكزيمم سازي سود است و در نظام اقتصادي اسلام نيز مي توان گفت كه هدف انسان اقتصادي، ماكزيمم سازي سود در چهارچوب قوانين اسلامي است البته اهداف ديگر را نيز مي‌توان در آن دخيل دانست اما غالب توليدكنندگان در جامعه اسلامي به دنبال حد اكثر سازي سود مطابق ضوابط شرعي مي‌باشند. علم اقتصاد را چه " مطالعه اي رفتار انساني در رابطه ميان مقاصد و منابع كمياب كه مورد استفاده ي مختلف دارند " تعريف كنيم يا علم " ارزشيابي و انتخاب" بدانيم و چه قايل به علم اقتصادي اسلامي بشويم و چه آن را مطلق بدانيم و در چهار چوب آئين خاص محصور نكنيم؛ در جامعه اسلامي رفتارهاي خاص وجود دارد كه خصيصه غالب به حساب مي آيد لذا براي دستيابي به نتيجه مطلوب در رفتارهاي اقتصادي جامعه اسلامي، ناگزيريم به آنها توجه نمائيم. از ديدگاه اسلام ارتقاء بهره وري و استفاده از نقطه بهينه، مفهوم وسيعتر و گسترده تري دارد كه در اين نوشتار به برخي از موارد آن اشاره مي گردد.