تاثير بهره وري نيروي كار بر كاهش فقر در ايران

Examining and Analysing the Effects of Improvemnt of Productivity on Reducing Relative Poverty in Iran

ايران به عنوان كشوري در حال توسعه تا به حال برنامه هاي گوناگوني را براي كاهش فقر مورد استفاده قرار داده است، اما پايايي مشكل فقر نشان دهنده عدم موفقيت كامل اين برنامه ها در ايران است. بررسي ها روي سياست ها و برنامه هاي اجرا شده، نشان مي دهد تمركز و اولويت اين برنامه ها بر توزيع مجدد درآمد بوده است. از اين رو، مطالعه حاضر روشي را مورد بررسي قرار داده كه با آن موجبات افزايش سطح درآمد آحاد مردم و به خصوص فقرا به گونه اي فراهم شود كه بتوانند از چرخه فقر خارج شوند؛ و اين رويكرد كاهش فقر نسبي از طريق بهبود بهره وري است. براي اين منظور، در اين مطالعه، با توجه به مباني نظري موجود، در ابتدا به ارائه يك چارچوب و الگوي تئوريك جهت بيان ارتباط بين بهره وري و كاهش فقر پرداخته و در نهايت با استفاده از روش داده هاي تابلويي به برآورد اين الگو پرداخته شده است. براساس نتايج ارائه شده وجود يك ارتباط معكوس ميان بهره وري نيروي انساني و فقر نسبي موجود در جامعه است، به همين علت مي توان انتظار داشت تمركز بر افزايش بهره وري نيروي انساني تاثير بسزايي در جهت كاهش فقر نسبي داشته باشد.

Iran as a developing country has used several programs and policies for poverty reduction، but continuation of problem of poverty proves failure of these programs. Studies show that priority and focuse of these programs were on income distribution and redistribution. Hence، in this study، we examine and analyze a method that reduces poverty through productivity improvement. For this purpose، first a theoretical framework based on literature review has been introduced and then a model estimated by using panel data approach. The result of this study shows a negative relationship between labor productivity and relative poverty، so for this reason we can expect that، more focus on labor productivity improvement، has significant impact on reduction of relative poverty.