جمع ضمانت اجراهاي اصلي تخلف از اجراي قرارداد در فقه اماميه، حقوق ايران و انگلستان

Combination of Main Sanctions for Nonperformance of Contract in Emameih Fiqh, Iran and English Law

اجراي عين تعهد، مسئوليت قراردادي و فسخ ابزارهاي اصلي هستند كه نظام هاي حقوقي در صورت تخلف از اجراي تعهدات قراردادي براي حمايت از حقوق متعهدله قراردادي و جبران آثار تخلف از قرارداد مقرر كرده اند. اين ابزارها در حقوق انگلستان به جبران هاي نقض قرارداد و در حقوق ايران به ضمانت اجراهاي تخلف از اجراي قرارداد معروف هستند و متعهدله ممكن است به صورت فردي يا جمعي آنها را مطالبه كند. قابليت جمع اين ضمانت اجراها در فقه اماميه و قوانين ايران مورد تصريح قرار نگرفته و ظاهراً در قانون حمايت از حقوق مصرف كنندگان مصوب 1388جمع فسخ و خسارت ردشده ولي در ساير نظام هاي حقوقي به ويژه حقوق انگلستان مشروط به سازگاري و عدم جبران مضاعف صراحتاً قبول شده است. امري كه با توجه به مباني فقهي و حقوقي در حقوق ايران و با توجه به ملاك ماده (386) قانون مدني و مواد (6 و 8) قانون پيش فروش ساختمان مصوب 1389 قابل توجيه است.

Performance the exact undertaking، contractual responsibility and the right to terminate are the main tools that legal systems have provided when violation of performance of contractual obligations to protect the rights of the contractual creditor and compensation for nonperformance of contract effects. These tools in English law are called remedies for breach of contract and in Iranian law called sanctions for nonperformance of contract that creditor may apply for them individually or cumulatively. The ability to cumulate sanctions is not expressly mentioned in Emameih Fiqh and Iranian law and it is rejected in section 2 of Iranian Protection of Consumers Rights Act 2009، but in other legal systems، especially English law subject to compatibility and not resulting in double recovery is explicitly accepted. This can be justified according to Iranian legal & figh basis & section 386 of the Civil Code and sections 6 and 8 of Pre-Sale Building Act 2011.