مقايسه سردساز (مبرد) آب با برخي از سردسازهاي رايج ديگر

در مقاله مذكور، آب به عنوان سردساز (R718) با برخي از سردسازهاي طبيعي (R717) و (R290) و سنتزي (R152a,R22,R12,R134a) بر حسب عواملي نظير مباحث زيست محيطي پتانسيل تخريب لايه اوزون (ODP) و پتانسيل گرمايش جهاني (GWP)، ايمني (سميت و اشتعال پذيري)، هزينه عملياتي، ظرفيت سردسازي و ضريب كارآيي (COP) مقايسه شده است. همچنين در اين مقاله، از يك كد كامپيوتري براي شبيه سازي يك چرخه تراكم بخار ساده و محاسبه ضرايب كارآيي، نسبت هاي فشار، دماهاي سردسازهاي خروجي از كمپرسور و دماهاي تبخير كننده اي كه در دماهاي بالاتر از آنها، ضرايب كارآيي سردساز آب از ضرايب كارآيي سردسازهاي ديگر تحت مطالعه بيشتر مي باشد، استفاده شده است. تفاوت عمده ميان مطالعه مذكور و مطالعات مشابه ديگر آن است كه هر دو دماي تبخير كننده و چگالنده در هنگام تغيير پارامترها، تغيير مي كنند، اما اختلاف دما (اختلاف دماي ميان چگالنده و تبخير كننده) ثابت نگاه داشته مي شود و برگشت ناپذيري فرايند تراكم نيز از طريق مقادير بازده هم آنتروپي مخالف 1، لحاظ مي گردد. در مطالعه پيش رو مشخص گرديد كه براي دماهاي تبخير كننده بالاي° C 20 و اختلاف دماي پايين 5K، سردساز آب (R718) داراي بالاترين ضريب كارآيي) با فرض پارامترهاي چرخه دقيقا مشابه) مي باشد. همچنين براي اختلاف دماهاي متوسط20-25K دماي تبخيركننده مذكور بالاتر از دماي° C 35 مي باشد، در حالي كه حتي براي اختلافات دمايي بزرگتر، دماي مذكور مجددا كاهش مي يابد. به علاوه، با افزايش مقادير بازده پلي تروپيك، سردساز R718 در دماهاي تبخير كننده پايين تر، قادر به حفظ ضرايب كارايي بالاتري نسبت به سردسازهاي ديگر است.