روايت هاي تاويلي باطني؛ تاويل يا تداعي معاني

Esoteric interpretation-oriented traditions; interpretation or association of ideas روايات التأويل الباطني، تأويل أم تداعي المعاني؟

نوشته حاضر در پي طرح اين ادعا است كه پارهاي از روايت هاي تاويلي - كه با ساختار كلام و دلالتهاي متعارف زباني قابل استناد به متن نيستند - در حقيقت تاويل نيستند. هر چند از اين گونه روايتها به تاويل تعبير شدهاند، اما به دليل شباهت آنها به تاويل و از باب استطراد، چنين نام گرفته اند. اين ها به جهت مشابهتهايي كه با متن دارند، تداعي معاني هستند. گويندگان، بنا به پارهاي ملاحظات، اين تاويلگونها را در زير آيهاي و با اشاره به آن گفتهاند. بررسي اين ادعا و شواهد آن، و ارائه ديدگاه صاحبنظران در اين باره، رويكرد اين پژوهش است. اين پژوهش در صدد است تا با رصد كردن اين گونه از تاويلنماها و با روش توصيفي تحليلي، تكليف زبانشناختي آن ها را روشن نمايد، و ميزان نسبت آن ها با متن و اعتبارشان را بررسد.

The present article pursues propounding the claim that certain interpretation-oriented traditions that cannot be attributed to text with the structure of discourse and conventional linguistic denotations, are not as a matter of fact 'ta'weel' (interpretation). Although traditions of this kind have been named interpretation; it is because of their similarity to interpretation and due to digression. Due to their similarities to the text, they are deemed instances of association of ideas. The (writers and) lecturers – due to certain considerations - have mentioned these interpretation-like explanations under certain verses and with reference to them. Analyzing this claim and its evidences, as well as offering the viewpoints of the experts in this regard is the approach of this study. This study intends to monitor this kind of interpretation-like opinions and applying a descriptive-analytical method to explain their linguistic situation and to study their proportion with the text and to examine their validity.