سياست گذاري آموزش و پرورش سنتي

مطالعه و بررسي نظام هاي آموزشي از اولويت هاي مهم و اساسي هر جامعه اي به شمار مي آيد. سياست گذاران و برنامه ريزان آموزش و پرورش بايد براي رسيدن به اهداف مطلوب، درباره اولويت ها و ويژگي هاي آموزش و پرورش شناخت درستي داشته باشند. در اين مقاله به بررسي سياست گذاري آموزش و پرورش سنتي پرداخته مي شود. آشنايي با سياست هاي آموزش و پرورش در دوران باستان و قبل از انقلاب از اهداف اين پژوهش مي باشد. نتايج نشان مي دهد دانشگاه جندي شاپور و دارالفنون از جمله مهم ترين پديده هاي تعليم و تربيت در دوران گذشته مي باشند. در دوران باستان، آموزش و پرورش تنها در اختيار اشراف زادگان قرار داشت. همچنين معلمان، محور فعاليت بادگيري بودند؛ اما امروز به نقش فعال دانش آموزان در فرايند ياددلي يادگيري تاكيد مي شود. دوران حيات 50 سال گذشته، سياست گذاري و برنامه ريزي توسعه آموزش و پرورش ايران را مي توان به سه مرحله تقسيم نمود: برنامه اول تا پايان چهارم عمر اني: تمركز مسئوليتها، برنامه 5 ساله پنجم و ششم عمراني: تفكيك مسئوليت هاي دوران استقرار جمهوري اسلامي ايران در حله زمينه سازي براي مشاركت.