بررسي رابطه بين سبك هاي رهبري و تحليل رفتگي شغلي كاركنان در آموزش عالي ايران (مطالعه موردي: دانشگاه پيام نور تهران غرب)

تحليل رفتگي شغلي از جمله اختلالات شغلي است كه در سال هاي اخير مورد توجه محققان قرار گرفته است. به طوريكه طبق آمار موجود از هر هفت نفر شاغل در پايان روز، يك نفر دچار تحليل رفتگي شغلي مي شود.در اين ميان رهبري به عنوان يكي از اجزاي اصلي و مهم مديريت، نقش حياتي در پويايي سازمان دارد و رهبري مهمترين موضوع در حيطه رفتار سازماني و روابط انساني است. در همين راستا تحقيق حاضر با هدف بررسي رابطه بين سبك هاي رهبري و تحليل رفتگي شغلي كاركنان در آموزش عالي ايران صورت گرفته است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نظر روش در زمره تحقيقات توصيفي- پيمايشي قرار مي گيرد. جامعه آماري تحقيق حاضر كليه سرپرستان ، مديران و كاركنان دانشگاه پيام نور تهران غرب بوده ، كه با استفاده از فرمول كوكران ، حجم نمونه مورد نياز پژوهش 150 نفر تعيين گرديده است .ابزار گردآوري در اين پژوهش ، پرسشنامه و استفاده از اسناد و مدارك موجود مي باشد. جهت تجزيه و تحليل داده هاي جمع آوري شده از نرم افزار اموس استفاده گرديد. بر اساس نتايج پژوهش حاضر بين سبك رهبري دستوري و تحليل رفتگي شغلي رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. ولي بين رهبري حمايتي ، مشاركتي و تفويضي با تحليل رفتگي شغلي رابطه معكوس و معني داري وجود دارد.