بررسي و سنجش تاب آوري شبكه ارتباطي شهري با رويكرد مديريت بحران (نمونه موردي منطقه 2 تهران)

در سالهاي اخير، مطالعه درباره ي مفاهيم تاب آوري در مقياس هاي شهري و منطقه اي توجه ويژه اي را به خود جلب كرده است، هر چند سطح و تعداد اين مطالعات در مقياس شهري بيش از مطالعات انجام شده در مقياس هاي بالاتر است. از اين رو، خط اين دسته از مطالعات در حوزه ي مطالعات منطقه اي نمايان است. به ويژه در كشور ايران، با وجود برخي مطالعات در زمينه ي متون نظري در مقياس شهري، هنوز مطالعه ي عميق و جامعي بر روي مفهوم تاب آور در بعد منطقه اي صورت نپذيرفته است. هدف اصلي اين پايان نامه، تبيين مفهوم تاب آوري شهري تلاش در جهت تبيين مؤلفه ها و شاخصه هاي سازنده تاب آوري و تعيين سهم عوامل مؤثر بر تقويت تاب آوري در هنگام زلزله مي باشد. در اين پژوهش در مرحله اول 12 شاخص «دسترسي به مراكز امداد و نجات شهري، درجه محصوريت، تراكم جمعيتي، كاربري زمين، PGA وفضاهاي بازي انتخاب شده و با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي معكوس (IHWP) و تركيب نقشه هاي مربوط به شاخص هاي ذكر شده در محيط GIS، تاب آوري منطقه دو در مقابل زلزله مورد بررسي قرار گرفته است. در مرحله دوم، تاب آوري بدنه شبكه هاي ارتباطي مشخص شده و با استفاده از شاخص هايي مذكور و... ميزان تاب آوري شبكه هاي ارتباطي مهم منطقه 2 شهرداري تهران در برابر زلزله به صورت تحليلي بيان شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه بدنه خيابان هايي كه داراي تراكم هاي جمعيتي بالا، دسترسي محدود به مراكز امداد و نجات شهري و فاصله زياد مراكز مسكوني به فضاهاي باز شهريست، باعث گرديده محله هاي غربي منطقه دو شهرداري تهران تاب آوري كمتر نسبت به زلزله خواهد داشت. با حركت از سمت غرب منطقه به طرف شرق به ميزان تاب آوري بدنه خيابانها افزوده مي شود. همچنين بدنه بزرگراه ها (چمران و شيخ فضل اله و يادگار) و خيابان هاي با عرض بيشتر و تراكم جمعيتي كمتر داراي تاب آوري بالا و عدم دسترسي مطلوب خيابان ها مركز منطقه به مراكز امداد و نجات شهري و درجه محصوريت بالا و تراكم هاي جمعيتي بالا داراي كم ترين تاب آوري هستند.