نقش تعليم و تربيت شيعي در انسجام و دفاع از مرزهاي ايران در دوره صفويه

با وجودي كه تعليم و تربيت جزء اساسي تمدن بشري و هر كشوري است كه به ‌منظور رشد و پيشرفت جامعه به كار مي‌آيد، ولي اين امر اكثر مواقع مطابق با جهت‌گيري حاكمان بوده است. در همين راستا پادشاهان صفوي از كليه ظرفيت‌هاي فرهنگي زمان خود از قبيل: خانقاه‌ها، مساجد، مكتب‌خانه‌ها، قهوه‌خانه‌ها و مدارس علميه متناسب با جهت‌گيري جديد مذهبي يعني ترويج انديشه شيعي براي حفظ انسجام اجتماعي استفاده مي‌كردند اين نوشتار با هدف بررسي وضعيت تعليم و تربيت دوره صفويه بر پايه اعتقادات مذهبي و تاثير آن در دفاع از مرزهاي ايران مي‌پردازد. روش تحقيق به ‌صورت توصيفي و تحليلي با تكيه ‌بر منابع و تحقيقات معتبر تاريخي داخلي و خارجي بوده است. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه تعاليم مذهبي شيعي در عرصه‌هاي نظامي مانند: جذب نيروي انساني بيشتر و جبران نواقص تسليحاتي و تجهيزاتي در دوران صفويه بيشترين تاثير را در مقابل تجاوزهاي همسايه قدرتمند: دولت عثماني در مرزهاي غربي و شمال غربي، دولت ازبكان در مرزهاي شرقي و شمال شرقي و استعمارگران پرتغالي در مرزهاي جنوبي ايران داشته است، همچنين شرايط سياسي ايران عصر حاضر در حفظ مرزها از تجاوزهاي بين‌المللي و منطقه‌اي شباهت زيادي به شرايط زمان صفويه دارد.