بررسي آمادگي و پاسخ خدمات پيش‌بيمارستاني

Preparation and response analysis of prehospital services (case study: Plasco building fire)

مقدمه: حوادث آتش‌سوزي از ديرباز يكي از تهديدات مهم براي انسان محسوب مي‌شده و منجر به جان باختن و آسيب جسمي و رواني تعداد زيادي از افراد، از دست رفتن اموال و دارايي‌ها، و نيز آثار سوء اقتصادي بر دولت‌ها شده است. در سال‌هاي اخير حوادث آتش‌سوزي به دفعات در كشور اتفاق افتاده است كه يكي از تأثيرگذارترين اين حوادث، حادثه آتش‌سوزي ساختمان پلاسكو مي‌باشد. اين مطالعه به‌منظور بررسي و تحليل آمادگي و پاسخ خدمات پيش‌بيمارستاني به اين حادثه انجام گرفته است. روش: اين تحقيق يك مطالعه موردي است كه در سال 1395 انجام شد. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها از مستندات و گزارشات موجود در پايگاه‌هاي خبري و انجمن‌هاي علمي، گزارش ملي حادثه و نيز مشاهدات عيني كاركنان پيش‌بيمارستاني حاضر در صحنه استفاده گرديد. يافته‌ها: بر اساس آمار اورژانس تهران، تعداد كلي مصدومان 235 نفر بودند كه شامل 180 مورد درمان سرپايي و 55 مورد انتقال به بيمارستان بود. از 55 مورد نيز يك نفر فوت شد و ساير مصدومان پس از درمان ترخيص گرديدند. مهم‌ترين عامل مصدوميت مشكلات تنفسي گزارش شد و غالب مصدومان نيز از كاركنان بخش عمليات آتش‌نشاني، جست‌وجو و نجات و آواربرداري بودند. كاركنان پيش‌بيمارستاني در منطقه امن مستقر نبودند و از وسايل و تجهيزات حفاظت شخصي به‌درستي استفاده نشد. به‌علاوه، توزيع مصدومان در مراكز درماني نيز مناسب نبود. نتيجه‌گيري: در اين حادثه فراخوان نيروها و تجهيزات بر اساس مشاهدات عيني بدون ارزيابي دقيق صورت گرفت. وجود رويكرد سنتي و غيرعلمي در برآورد ميزان نيرو و تجهيزات مورد نياز به‌دنبال بروز حادثه و نبود دستورالعمل مدون در اين خصوص يكي از بزرگ‌ترين چالش‌هاي پاسخگويي خدمات پيش‌بيمارستاني مي‌باشد

Background: Fire accidents are considered as one of the most important risks for human beings from a long time ago which leads to loss of life, physical and psychological injuries, loss of properties as well as adverse economic effects on governments. In recent years, there have been many fire incidents in the country and one of the most influential events is the Plasco building fire. This study was conducted to examine and analyze the preparedness and provide prehospital services to the mentioned incident. Method: This case study was conducted in two stages in 2016. At the initial stage, all documentation and reports available on news sites and scientific associations and the national report were extracted and analyzed. In the next stage, through a semi-structured interview the experiences of pre-hospital emergency staff were extracted at the time of the incident. Findings: According to Tehran emergency medical services statistics, the total number of casualties was 235 including 180-outpatient treatment and 55 cases transfer to hospital (one died and the other injured were discharged after treatment). The most important cause of injury was respiratory problems, and most of the victims were firefighting operation staff, and debris, search and rescue workers. The prehospital staff were not settled in the safe area and personal protective equipment was not used properly. In addition, the distribution of injuries in health centers has not been appropriate. Conclusion: The results show that calling of forces and equipment was carried out based on objective observations without an accurate assessment in mentioned incident. One of the biggest challenges in providing prehospital services is the available traditional and non-scientific approach to estimate the equipment needed after an incident and lack of a codified instruction in this regard.