امنيت و توسعۀ پايدار و تقويت قانونمند حكومت هاي محلي در ايران

Sustainable Development and Security and Legal Empowerment of Local Governments in Iran

پهناوري كشورها صرف نظر از متغيرهاي انساني و فرهنگي، ضرورت توزيع فضايي قدرت سياسي و همچنين توزيع وظايف و خدمات را ايجاب مي كند. همان گونه كه در متن مقاله استدلال مي شود مسير حركت دولت ها در اكثر ممالك به سوي واگذاري اختيارات به مناطق، محله محوري و همچنين تمركززدايي است. به نظر مي رسد در كشور ايران، هر چند ظرفيت هاي قانوني در اين راستا وجود دارد، ولي در عمل با نقطه مطلوب فاصله است. از جهت كشورداري، مناطق مختلف يك كشور در دو سطح مديريت كلان و خرد قابل پيكربندي بندي هستند. در سطح كلان، پنج ساختار شامل: 1. نظام هاي متمركز، 2. نظام هاي فدرال ، 3. دمكراسي انجمني يا مشاركت سهامي ، 4. نظام هاي غيرمتمركز و 5. نظام هاي با خودمختاري سرزميني اقليت ها؛ قابل احصاء هستند. ولي در سطح خرد، اكثر دولت ها به نوعي داراي حكومت هاي محلي با سطوح مختلف كارآمدي هستند. در ادبيات سياسي و جغرافيايي، اداره امور شهري و روستايي توسط برگزيدگان مردمان مناطق مختلف يك كشور تحت عنوان «حكومتهاي محلي» نام گرفته است. يكي از نظرياتي كه طي دو دهه اخير براي اداره مناطق يك كشور از سوي سازمان ملل مطرح شده «تئوري حكمراني خوب» است. در پژوهش حاضر بر اساس نگاه بين رشته اي، معايب و محاسن كاربرد هر يك از مدل هاي فوق در باره ايران بر اساس چارچوب تئوري حكمراني خوب و بايسته هاي امنيتي- سياسي ارزيابي مي شود. در پايان نيز روند تكاملي حكومت هاي محلي در ايران مثبت ارزيابي شده است، اما راهكارهايي براي كاركرد بهتر آن ارائه شده است.

Given to the mosaic identity of states around the world، they have experienced different models for good spatial governance. Even now، some states، disrespect of existence and non-existence of potential ethnic tensions، are looking ways of good governance of space and multi-ethnic geography. Until now، five models including: 1.Centralisation،2.Fedralism،3.Consociationalism،4.Decentralisation، and 5. Territorial autonomy have been tested in several countries. In this article، the similarities and differences of these models and their benefits and weak points in application on Iran are analyzed in a comparative perspective. The findings of this article indicate that it is not possible to consider any of them as panacea and their success depends on the historical developments and the process of democracy. About Iran، it is argued that just the decentralization model can be applied and other models are inapplicable on this country on security reasons. But it requires that the law on City Councils to be modified، the mayors to be elected directly by people، the law on Iranian Principle 44 of Constitution to be executed effectively and the structure of budgeting in Iran to be modified in favor the regions. In other words، the local governments in Iran would be empowered