تحليل نشانه‌شناختي شيوه‌هاي رمزگذاري در آثار «رنه مگريت»

Semiotic Analysis of Encoding Methods in the “René Magritte” Artworks

در حوزه ارتباطات فرهنگي و اجتماعي، رمزگذاري و رمزگشايي از كليدي‌ترين فرآيندها به‌شمار مي‌آيند. اين مقاله تلاش دارد دسته‌بندي چهاربخشي رمزگان‌هاي پيشنهاد شده از سوي آرتور آسا برگر براي ارتباطات بصري را با شرح چند مثال بررسي نمايد و سپس با رويكردي نشانه‌شناختي به تحليل جايگاه اين شيوه‌هاي رمزگذاري در آثار نقاشي رنه ماگريت هنرمند برجسته جنبش فراواقع‌ گرايي بپردازد. اين پژوهش يك موردكاوي نشانه‌شناختي با رويكرد تحليلي ـ تفسيري و با هدف توسعه‌اي است كه داده‌هاي كيفي آن به شيوه اسنادي داده‌اندوزي شده‌اند. برگر چهار شيوه رمزگذاري در انتقال مفاهيم را بر مي‌شمرد كه آنها را رمزگان‌هاي تداعي‌گر، قياسي، جايگزين و فشرده مي‌نامد. از ميان كارهاي پرشمار مگريت چهار نقاشي برگزيده و تفسير شدند. در مدل سرخ (1935 م.) بهره از رمزگان تداعي‌گر، در آينه دروغين (1929 م.) استفاده از رمزگان قياسي، در پسر انسان (1964 م.) نقش رمزگان جايگزين و در آشكارسازي حضور (1936 م.) كاركرد رمزگان فشرده كشف و تحليل گرديد.

Encoding and decoding are among the key processes of cultural and social communications. This article has tried to clarify the concepts of quadruple semiotic codes for visual communications proposed by Arthur Asa Berger; and to pursue these codes in the paintings of René Magritte, the well-known Belgian Surrealist artist. Four types of communicational codes as identified by Berger are: Metonymic, Analogic, Displaced and Condensed. Magritte has an idiosyncratic approach to Surrealism. He spent many years working as a commercial designer, and this most likely shaped his fine art, which often has abbreviated impact. His works have a powerful paradox: beauty, clarity and simplicity, against a cryptic provoking and shocking effect. As the result of this research, we may find traces of metonymic code in Magritte’s “The red model” (1935), analogic code in “The false mirror” (1929), displaced code in “The son of man” (1964), and condensed code in “The revealing of the present” (1936).