مطالعۀ تطبيقي معيارهاي جرم انگاري در فضاي سايبر در نظام كيفري ايران و آلمان

A Comparative Study of Criminalization Criteria in Cyber Space in the Criminal Systems of Iran and Germany

معيارهاي جرم‌انگاري در فضاي سايبر، درواقع نحوۀ گزينش قواعد اخلاقي و چگونگي تدوين آن در اغلب قوانين را تبيين مي‌كنند. اين رويكرد مبتني بر معيارهايي مانند اصل فرعي بودن حقوق كيفري و اصل تفكيك در حمايت از داده و ساير اصول يادشده در كنوانسيون جرائم سايبر است. اين پژوهش درصدد پاسخگويي به اين پرسش است كه جرم‌انگاري در فضاي سايبر در دو نظام كيفري ايران و آلمان تا چه اندازه تحت تأثير معيارهاي بين‌المللي جرم‌انگاري در اين قلمرو بوده و همچنين تجربۀ نظام كيفري آلمان در اين زمينه چه دستاوردهايي براي حقوق كيفري ايران داشته است. براي پاسخگويي به پرسش‌ اصلي اين پژوهش از روش‌هاي كيفي مانند تحليل گفتمان محتواي قوانين كيفري ايران و آلمان استفاده ‌شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد قانون‌گذار آلمان به‌طور مطلق از داده‌هاي شخصي حمايت كرده، ليكن قانون‌گذار ايران تنها داده‌هاي حساس اشخاص را مشمول حمايت دانسته است. همچنين قانون‌گذار آلمان كودك بودن را نوعي آسيب تلقي كرده و در نحوۀ حمايت از اشخاص تفاوت قائل شده، ولي قانون‌گذار ايران چنين تفكيكي انجام نداده است

Criminalization criteria in cyber space, in essence, declares the method of selecting moral regulations and its compilation in the form of laws. This approach is based on criteria such as: the principle of subsidiarity of criminal law, the principle of distinction in support of data, and other principles than are proposed to governments as approaches to criminal legislating in the convention of cybercrimes. This study seeks to answer these questions: "To what extent is the criminalization in cyber space, in the two criminal systems influenced by the international criminalization criteria in this realm?", and "What are the implications of the criminal system of Germany for the criminal system of Iran?" To answer these questions, qualitative methods, such as qualitative analysis of the contents of the Iranian and German criminal laws, and analysis of the discussion governing these laws, are used. Results of this study show that for example the German legislator strictly supports personal pleas, whereas the Iranian legislator only considers sensitive pleas as included Iran support. Furthermore, the German legislator considers being a child a form of vulnerability and considers a distinction in the support of individuals, whereas the Iranian legislator does not consider such a distinction.