گسل درونه و استقرار سكونتگاه هاي انساني در منطقه كاشمر

The Daroneh Fault & Establishment of Human Settlements in the Region of Kashmar

استقرار سكونتگاه هاي انساني از گذشته هاي دور ناشي از دسترسي به دو عامل آب و زمين جهت بهره برداري بوده است. بنابراين در مناطق خشك و نيمه خشك و به ويژه كشور ايران شكل گيري سكونتگاه هاي انساني به تبعيت از اين دو عامل مي باشد. و حتي پاره اي از انديشمندان از تمدن هاي هيدروليك در منطقه خاورميانه ياد مي كنند. گسل ها در مناطق خشك و نيمه خشك محل بالا آمدگي آب زيرزميني و نقطه تلاقي توده سخت زيرين با سطح زمين است، بنابراين در حاشيه گسل ها منابع آب به فراواني در دسترس مي باشد. در نتيجه بسياري از سكونتگاه هاي انساني براي دسترسي به اين منابع آب در حواشي و مناطق مجاور گسل ها استقرار يافته اند. گسل بزرگ درونه با طول حدود 700 كيلومتر از نايين شروع و پس از عبور از شرق ايران به خاك افغانستان وارد مي شود اين گسل در نواحي شرقي روند شرقي- غربي و در غرب روند شمالي- جنوبي به خود مي گيرد. بر اساس بررسي هاي انجام شده با وجود اين كه گسل درونه از گسل هاي فعال ايران محسوب شده و زلزله هاي مخربي را در منطقه ايجاد كرده است. در منطقه كاشمر بيش از 80 درصد سكونتگاه ها در حواشي و يا مناطق مجاور اين گسل استقرار يافته اند. بنابراين براي جلوگيري از پيامدهاي حركات زمين در مناطق گسلي كه با زلزله و ديگر حركات ژئومرفيك همراه است، راه كارهايي از قبيل جابجايي سكونتگاه هاي كم جمعيت، مقاوم سازي ساختمان ها، تعيين حريم براي گسل و مانند آن پيشنهاد مي گردد.