تأثير طلاق والدين بر توانمندي روان شناختي پسران يك مطالعه كيفي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير طلاق والدين بر توانمندي روان شناختي پسران انجام شد. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي بود كه در فرزندان طلاق پسر ساكن شهرستان شهريار انجام شد. 13 پسر از خانواده هاي طلاق در دامنه سني 12 تا 17 سال كه تا زمان اجراي پژوهش بين اتا5 سال طلاق والدين را تجربه و تحت حضانت مادر بودند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه نيمه عميق جمع آوري و با استفاده از روش تقليل گرايي و تفسيري مارشال و رأسمن مورد تحليل قرار گرفتند. روش تقليل گرايي و تفسير شامل مرتب سازي داده ها در طبقات متمايز و كدبندي آنها مي باشد. يافته ها: با تجزيه و تحليل داده ها، مؤلفه هاي توانمندي روان شناختي در پنج مقوله شايستگي، معناداري، خود پنداره، تعلق و اعتماد كدگذاري شدند. نتايج تحليل مصاحبه ها نشان داد كه، عوامل خشونت بين والدين قبل از طلاق، وخيم تر شدن شرايط اقتصادي بعد از طلاق، كيفيت ارتباط با والدين بعد از طلاق، تغيير در ارتباط با شبكه هاي اجتماعي گسترده تر بعد از طلاق، ادراك فرزندان از نوع پاسخ دهي والدين در مورد طلاق و نوع راهبردهاي مقابله اي فرزندان با تأثيرات ادراك شده طلاق والدين در ارتباط بودند. نتيجه گيري: بر اساس اين يافته ها مي توان گفت كه تأثيرات طلاق والدين و فرايندهاي وابسته به آن به طور يكساني توسط همه نوجوانان ادراك نمي شود. چنانچه نوجوانان درگير تعارض ها و خشونت والدين باشند، حمايت محدودي از شبكه هاي اجتماعي دريافت كنند و كيفيت ارتباط بين نوجوانان و والدين بعد از طلاق در سطح پاييني باشد، نوجوانان درك مبهمي از طلاق و شرايط بعد از آن داشته باشند و از راهبردهاي مقابله اي منفعلانه استفاده كنند، تاثيرات منفي طلاق گسترده تر خواهد بود