رابطه سبك دلبستگي با تعهد زناشويي با ميانجيگري تمايزيافتگي خود و احساس گناه در دانشجويان زن متأهل شهر اهواز

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه سبك هاي دلبستگي با تعهد زناشويي با ميانجي گري تمايزيافتگي خود و احساس گناه در دانشجويان زن متأهل شهر اهواز بود. روش: اين مطالعه يك پژوهش همبستگي بود، شركت كنندگان در اين پژوهش 211 نفراز دانشجويان زن متأهل شهر اهواز بودند كه به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزارهاي استفاده شده در اين پژوهش پرسشنامه شيوه هاي رفتاري (BSQ، پرسشنامه تعهد زناشويي (MCQ)، پرسشنامه تمايزيافتگي خود (DSI)، و پرسشنامه عاطفه خودآگاه بودند. ارزيابي الگوي پيشنهادي با استفاده از روش تحليل مسير انجام گرفت. جهت آزمون روابط غيرمستقيم از روش بوت استراپ استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه از 16 مسير مستقيم چهار مسير سبك دلبستگي ايمن با تمايزيافتگي خود (115/= p0)، سبك دلبستگي ناايمن با احساس گناه (328/ 0=p)، احساس گناه با تعهد اخلاقي (430/=0 p) و تمايزيافتگي خود با تعهد ساختاري (588/ 0=p) معنادار نشد. همچنين نتايج نشان داد كه همه اثرات غيرمستقيم سبك هاي دلبستگي (ايمن، ناايمن) و تعهد زناشويي با ميانجيگري تمايزيافتگي خود و احساس گناه معنادارشدند ( 0/001=p). از سوي ديگر اثرات غيرمستقيم سبك دلبستگي ايمن و تعهد اخلاقي با ميانجي گري احساس گناه ( 0/215=p) و اثرات غيرمستقيم دلبستگي ايمن ( 0/112=p) و ناايمن (0/224=p) با تعهد ساختاري با ميانجي گري تمايزيافتگي خود معنادار نشدند. نتيجه گيري: سبك دلبستگي با تأثيرگذاري بر تمايز خود و احساس گناه بر تعهد زناشويي تأثير مي گذارد