ارائه مدل تلفيقي رويكرد هيجان مدار و مدل گاتمن و اثربخشي آن بر احساس تنهايي زنان متأهل

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مدل تلفيقي رويكرد هيجان مدار و مدل گاتمن بر كاهش احساس تنهايي زنان متاهل انجام گرفت. روش: اين پژوهش به شيوه آزمايشي از نوع پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش زنان متاهل مراجعه كننده به خانه سلامت تهرانسر منطقه 21 مي بودند. نمونه شامل 26 نفر از افراد جامعه بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي 13 نفر در گروه آزمايش و 13 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. در اين پژوهش از مقياس كوتاه احساس تنهايي اجتماعي و هيجاني بزرگسالان (SELSA - S ) استفاده شد. در نهايت داده ها با استفاده از آزمون كوواريانس چند متغيري تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش مدل تلفيقي رويكرد هيجان مدار و مدل گاتمن موجب كاهش معنادار احساس تنهايي و تمام خرده مقياس هاي آن (احساس تنهايي خانوادگي، احساس تنهايي رمانتيك، احساس تنهايي اجتماعي شده است ( 0/05>p). همچنين نتايج آزمون اندازه گيري مكرر نشان داد كه اثربخشي آموزش مدل تلفيقي حاضر بعد از يك ماه ماندگار بوده است ( 0/05>p). نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاكي از اين است كه از آموزش مدل تلفيقي رويكرد هيجان مدار و مدل گاتمن مي توان براي كاهش احساس تنهايي زنان متاهل استفاده كرد