بررسي تأثير درمان شناختي - رفتاري مذهب محور بر تاب آوري و نگرش هاي ناكارآمد زوجين

هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري گروهي مذهب محور بر تاب آوري و نگرش هاي ناكارآمد زوجين بود. روش پژوهش حاضر از نوع آزمايشي با پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بوده است. نمونه آماري اين پژوهش شامل 30 زن متاهل، با نگرش ناكارآمد پايين و تاب آوري بالا كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس به طور همتاسازي انتخاب شدند. اين افراد از نظر سن، وضعيت اقتصادي - اجتماعي، عدم ابتلا به بيماري هاي جسماني، دارابودن يك انحراف معيار بالاتر از ميانگين در پرسشنامه نگرش هاي ناكارآمد و يك انحراف معيار پايين تر از ميانگين در پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون و ساير متغيرهاي مورد نظر پژوهش همگون بودند. سپس آزمودني ها به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. در مورد گروه آزمايش 10 جلسه 45 دقيقه اي روان درماني شناختي رفتاري مذهب محور اجرا گرديد اما در مورد گروه كنترل هيچ مداخله اي صورت نگرفت. داده هاي حاصل با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيري (MANCOVA) تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهشي نشان دادند كه بين گروه آزمايش و كنترل پس از اجراي روان درماني شناختي رفتاري مذهب محور تفاوت معناداري وجود داشت (0/0005) >p همچنين ميزان نگرش هاي ناكارآمد در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل به طور معناداري كاهش يافته و ميزان تاب آوري نيز افزايش يافته بود