مقايسه تاثير تدريس با الگوي قياسگري (TWA) و يادگيري مشاركتي در تعامل با سبك هاي يادگيري ترجيحي بر بازده هاي يادگيري و نگرش نسبت به علوم

هدف از اين مطالعه مقايسه تأثير تدريس با الگوي قياس گري و يادگيري مشاركتي در تعامل با سبك هاي يادگيري بر بازده هاي يادگيري و نگرش نسبت به علوم بود. نمونه تحقيق متشكل از 107 دانش آموز چهار كلاس سوم راهنمايي شهر تبريز بوده كه به طور تصادفي خوشه اي از جامعه آماري انتخاب شده بودند. يكي از كلاس ها به عنوان گروه كنترل و كلاس هاي ديگر به عنوان گروه هاي آزمايشي لحاظ شدند. گروه كنترل آموزش به شيوه سنتي را دريافت نمود و گروه هاي آزمايشي (1) تدريس با الگوي قياس گري، (2) قياس گري توضيحي متني به عنوان فوق برنامه و (3) يادگيري مشاركتي را دريافت نمودند. داده ها بوسيله آزمون پيشرفت تحصيلي علوم، مقياس نگرش نسبت به علوم و پرسشنامه سبك هاي يادگيري ترجيحي گردآوري شد. نتايج تحليل واريانس چند متغيره نشان داد دانش آموزاني كه با الگوي قياس گري و يادگيري مشاركتي تدريس شده اند در مقايسه با گروه هاي قياس گري توضيحي متني به عنوان فوق برنامه و كنترل بازده هاي يادگيري بهتري دارند. بين بازده هاي گروه تدريس با الگوي قياس گري و گروه يادگيري مشاركتي تفاوت معني داري وجود نداشت. نكته قابل توجه اينكه، اثر سبكهاي يادگيري تأثير معني داري بر بازده هاي يادگيري دانش آموزان نداشت، همچنين تعامل آن با گروه تفاوت معني داري بر بازده هاي يادگيري دانش آموزان نشان نداد. نتايج تحليل كوورايانس نشان داد كه بين گروه هاي آزمايشي و كنترل در نگرش نسبت به علوم تفاوت معني دار وجود ندارد. با توجه به اين يافته هاي پيشنهاد مي گردد از قياس گري ها به عنوان الگوي آموزشي در تدريس و يادگيري كلاس هاي علوم جهت پيشرفت تحصيلي بهتر دانش آموزان استفاده شود