از شهر خدا تا ام القري

“City of God” and “Umm ul-Qura’’

مركزيت ديني در طول تاريخ به صورت هاي گوناگون تجلي كرده است. يكي از اين صورت ها، بلكه صورت برترِ آن، «شهر خدا» است. آرمان شهر خدا، مبتني بر هدف برقراري پيوند ميان خدا و انسان و بازجويي روزگار وصل بشر، بوده است؛ اين آرمان، گاه در روزگاران و اسطوره هاي كهن به صورتي خام و مبهم جلوه كرده و گاه به صورتي آشكارتر در متون مقدس نمود يافته است. زماني هم صورتي از وجود فيزيكي به خود گرفته است. اين آرمان جمعي و متعالي، در سير انديشه ديني به تدريج جلايي افزون يافته، با «ميثاق الهي» و نام حضرت ابراهيم پيوند خورده و در نهايت نه با عنوان «شهر خدا» كه به صورت «ام القري» تحقق يافته است. از نگاه اين مقاله، شريعت خاتم، سرِ درافكندن چيزي با عنوان شهر خدا و مانند آن را نداشته است؛ اما از عنواني ديگر سخن گفته كه عبارت از ام القري و ماواي «بيت الله الحرام» است تا مقاصد عملي و متعالي چيزي كه از آن به صورت رويايي و گزاف در قالب شهر خدا ياد مي شده، با آن محقق گردد.

The religious centrality has been concreted in several forms. One of these concrete forms and in fact the best one is the “City of God”. The ideal aim of establishing the “City of God” has been to make the connection between human beings and God. This ideal has been manifested either in ambiguous form in the old times, in the nations’ myths or more clearly in the holy scriptures. Sometime we see the realization of this ideal in physical form. In the course of the religious thought, this sublime and collective ideal, has linked with the divine convenient and the name of the great prophet Abraham and has realized as “Umm ul-Qura’’, meaning the universal and religious metropolis and the cradle of the Holy House of God, to develop the world security and transcendence.