تأثير آموزش برنامة "من ميتوانم مشكل را حل كنم" بر بهبود مهارت حل مسئله و مهارت هاي اجتماعي دانش آموزان پيش دبستاني و پاية اول

The Efficacy of “I Can Problem Solve” Program in improving Problem Solving and Social Skills amongst Preschoolers and First Grade Students

مقدمه: در پژوهش حاضر، اثر آموزش حل مسئله بين فردي بر بهبود مهارت هاي اجتماعي و توانايي حل مسئله در كودكان پيش دبستاني و دانش آموزان پايه اول بررسي شده است. روش: مطالعه با روش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون، بدون گروه كنترل اجرا شد. نمونه، كه به صورت نمونه در دسترس در پژوهش شركت كردند، شامل 32 دانش آموز پيش دبستاني (نه دختر و 23 پسر) و 20 دانش آموز پايه اول (نه دختر و 11 پسر) بود كه در سه مدرسه غيرانتفاعي در شهر تهران مشغول تحصيل بودند. برنامه حل مسئله شناختي "من مي توانم مشكل را حل كنم. "در هر كلاس به صورت گروهي، طي چهار ماه، به وسيله معلمان آموزش داده و با استفاده از مصاحبه باليني راه حل هاي مختلف و فرم هاي والدين و معلم پرسش نامه مهارت هاي اجتماعي گرشام و اليوت ارزيابي شد. يافته ها: نتايج تحليل اندازه گيري مكرر و مقايسه اطلاعات به دست آمده از پيش آزمون وپس آزمون نشان مي دهد كه تغييرات نمره كل مهارت هاي اجتماعي فرم هاي والدين و معلم به لحاظ آماري معنادار بوده و برنامه مداخله مهارت هاي همكاري (فرم معلم)، مسئوليت پذيري (فرم هاي والدين)، جرأت ورزي (فرم معلم و والدين) و خودكنترلي (فرم كارشناس ارشد معلم دانش آموزان را افزايش داده كه اين افزايش از نظر آماري نيز معنادار است. همچنين برنامه مداخله در افزايش ارائه راه حل ها (سيالي) و طبقات مرتبط انعطاف پذيري)، كه حاكي از توانايي حل مسئله بين فردي است، مؤثر بوده و تفاوت ميانگين هاي پيش آزمون و پس آزمون به لحاظ آماري معنادار است، اما تغييرات ايجاد شده در ميانگين خرده عامل همكاري و خودكنترلي در فرم والدين و پاسخ هاي نامرتبط معنادار نيست. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر همسو با نتايج تحقيقات ديگر تأييدي است بر كارآيي مداخلات شناختي حل مسئله در روابط اجتماعي. در پايان، درباره لزوم توجه به آموزش مهارت هاي حل مسئله، به عنوان بخشي از برنامه هاي درسي مدارس و تأثير آن بر رفتارهاي كودكان و عملكرد تحصيلي آنها، بحث شده است

Introduction: In the present study, the effectiveness of interpersonal problem solving training to improve social skills and problem solving ability amongst preschool children and first- grade students was evaluated. Method: This study was conducted using a quasi-experimental method using a pretest/post-test without a control group. The population sample comprised 32 preschool students (9 girls and 23 boys) and 20 first-grade students (9 girls and 11 boys) who were enrolled in the study as unavailable sample. The Shure’s cognitive problem-solving program known as “I can problem solve” was taught in each class for four months by the teachers. The intervention was evaluated using the Alternative Solution Skills and Social Skills Rating System-parent and teacher forms. Results: Our results from the repeated measure analysis comparing the pre-test and post-test scores indicated that intervention program was significantly effective in increasing total scores of social skills (parent and teacher forms), cooperative skills (teacher form), responsibility (parent form), assertiveness (teacher and parent forms) and self-control (teacher form). Moreover, the intervention program was shown to significantly increase the scores on “relevant solutions” and “relevant category”. Meanwhile, changes in the means of the sub-factors “cooperation”, “self-control” in the parents form and “relevant solutions” were not statistically significant. Discussion: In line with earlier body of evidence, our findings confirmed the effectiveness of interventions based on cognitive problem solving in social relationships. This survey discusses the importance of problem solving skill training, as part of school’s curriculum, and effectiveness of problem solving training on child behaviors and academic performance.