نقش موزه ها در تعليم و تربيت

امروزه تعليم و تربيت موزه اي به دليل ويژگي هاي منحصربه فردي كه براي يادگيري فراهم مي آورد در سراسر جهان مورد توجه است اما در ايران ناديده انگاشته مي شود. بنابراين هدف از مقاله حاضر شناسايي دلايل اصلي بي توجهي به نقش موزه در نظام تعليم و تربيت ايران است. اين مطالعه با استفاده از روش تحليلي-استنتاجي به دو پرسش پاسخ مي دهد: -1 چرا موزه در آموزش و پرورش غيررسمي و حتي رسمي ركني مهم است؟ -2 دلايل اصلي بي توجهي به نقش موزه در نظام تعليم و تربيت ايران چيست؟ در پيوند با پرسش نخست بايد گفت كه تعليم و تربيت موزه اي به دليل ويژگي هاي برجسته اي همچون يادگيري ضمني/ تجربي، تحميل نكردن يادگيري، درگيركردن همزمان جنبه هاي شناختي و عاطفي و به كارگيري همه حس هاي بازديدكننده، در نظام تعليم و تربيت بسيار با اهميت است. همچنين موزه كاركردهايي دارد كه اهميت و ضرورت وجود آن را در نظام تعليم وتربيت بارزتر مي كند. از جمله اين كاركردها عبارت اند از: كمك به شكل گيري هويت فرهنگي و به دنبال آن انسجام و وحدت ملي، كمك به آموزش هاي محيط زيست و كمك به حل بحران هاي زيست محيطي، كمك به آموزش هاي جهاني همچون صلح آموزي، كمك به آموزش تفكر انتقادي از راه گفت و گو و بحث درباره آنچه كه در موزه هاست، كمك به آموزش علوم مختلف، ايجاد رفتارهاي اجتماعي مثبت و شكل گيري مفهوم خود و هويت فردي. در پاسخ به پرسش دوم بايد گفت كه نظام تعليم وتربيت ايران به دليل فقدان شناخت صحيح و كافي از مفهوم تربيت و همچنين نگاه سنتي به هدف ها، نقش ها و كاركردهاي تعليم و تربيت موزه اي نسبت به اين موضوع بي توجه بوده است. در پايان براي بهره گيري از ظرفيت هاي موزه و تعليم وتربيت موزه اي پيشنهادهايي ارائه شده است.