روند بازنمايي هويت خودي و ديگري در تاريخ بيهقي

Representation Process for Identity of “Self” and “Other” in Beyhaghi’s History

هويت از منظر قائلين به گفتمان، دستاورد گفتمان است و در ظرف آن شكل مي گيرد. هر هويتي محصول گفتمان خاصي است و مي توان آن را همچون فرآيند، فهم كرد و به آن جنبه تاريخي و در حال شدن داد. از آن جا كه گفتمان، امري سيال و نسبي است هويت نيز امري متغير و دگرگون است. گفتمان در حقيقت محصول نظام علم و ساختار زباني است كه نظامي خاص از نمادها و معاني را شكل داده است. گفتمان، نظام معنايي وسيع تري از زبان است و هر گفتمان بر قسمت هايي از حوزه جامعه چيره شده و از طريق سيطره بر ذهن ها، به گفتارها و كردارهاي فردي و جمعي سوژه ها شكل مي دهد. در اين پژوهش با بهره گيري از نظريه گفتماني انتقادي فركلاف، تاريخ بيهقي در سه مرحله؛ نخست؛ تحليل مفصل متن، دوم؛ تفسير بافت زمينه اي و گفتمان هايي كه متن متكي برآن است و سوم؛ تبيين به معني ديدن گفتمان به عنوان جزئي از روند مبارزه اجتماعي در ظرف مناسبات قدرت، تحليل شده و نشان داده شده است كه بيهقي با تكيه بر كدامين صفات و فصول مشترك گروه «ما»ي مورد نظر خود را شكل مي دهد؟ و با برجسته كردن كدام تفاوت ها و بهره گيري از كدام الگوها، گروهي را طرد مي كند و در نهايت هويت سياسي بيهقي چگونه در توصيف او از «ما» و «غير» شكل مي گيرد.

In discursive point of view, identity is the achievement of discourse and formed in it. Each discourse is the output of especial discourse and can be understand as a process and gives it a historical aspect and updates it. Since discourse is a fluid and relative fact, identity also is variable. Discourse is the output of science system and linguistic structure and each discourse is dominated over parts of society and formed individual and collective words and deeds by domination over minds. This research, based on Fairclough’s critical discourse analysis theory, had analyzed Beyhaghi’s history in three levels: First, detailed text analysis; Second, interpretation of underlying context; Third, part of social struggle in the form of power relations. The findings of this research shows the characteristics and interaction by which Beyhaghi had formed the “Us” group. Also it shows that by which differences and models he had rejected a group and how Beyhaghi’s political identity had been formed by his description of “Us” and “Other”.