مقايسه تجويز خوراكي و واژينال ميزوپروستول در القاي زايمان پس از موعد

Comparison of Oral and Vaginal Prescription of Misoprostol in Labor Induction of Post-Term Pregnancies

با افزايش سن حاملگي، ميزان عوارض و مرگ‌ومير مادري و جنيني به‌طور مشخصي افزايش مي‌يابد. با توجه به خطرات فوق لازم است از هفته 40 به بعد القاي زايمان شروع شود. ميزوپروستول از جمله داروهايي كه براي اين منظور مورد استفاده قرار مي‌گيرد. هدف اين مطالعه، مقايسه تاثير ميزوپروستول خوراكي با ميزوپروستول واژينال در القاي زايمان در حاملگي‌‌هاي پس از موعد بود. مواد و روش‌ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي دوسوكور روي 180 زن باردار با سن حاملگي بيش از 40 هفته، مراجعه‌كننده به بلوك زايمان بيمارستان بعثت سنندج در سال‌‌هاي 1392 و 1393 انجام شد كه به‌روش نمونه‌گيري بلوك‌بندي تصادفي انتخاب شدند. اين افراد به‌روش بلوك‌بندي تصادفي 6تايي به سه گروه؛ ميزوپروستول خوراكي 50ميكروگرم، ميزوپروستول خوراكي 100ميكروگرم و ميزوپروستول واژينال 25ميكروگرم تقسيم شدند. داده‌ها ابتدا در چك‌ليست ثبت شده و سپس توسط نرم‌افزار SPSS 18 و آزمون‌هاي آناليز واريانس يك‌طرفه، مجذور كاي و آزمون دقيق فيشر مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: ميانگين نمره آپگار دقيقه اول و دوز مصرفي دارو در سه گروه داراي تفاوت معني‌دار بود (0001/0=p). گروه‌ها از نظر ميانگين نمره آپگار دقيقه پنجم، فراواني اينداكشن، دفعات آن، نوع زايمان و عوارض آن با يكديگر تفاوتي نداشتند (05/0p>)، ولي از نظر فراواني ديسترس جنيني و بستري‌شدن نوزادان تفاوت معني‌دار داشتند (05/0p<). ميانگين فاصله زماني مصرف ميزوپروستول تا زمان زايمان در سه گروه تفاوت معني‌داري نداشت (28/0=p). نتيجه‌گيري: تجويز ميزوپروستول خوراكي 100ميكروگرمي در زنان باردار پس از موعد از نظر زمان القاي زايمان و پيامد‌هاي مادري و نوزادي مناسب‌تر از ميزوپروستول خوراكي 50ميكروگرم و 25ميكروگرمي واژينال است.

Aims: There is a considerable increase in the maternal and infancy mortality and side-effects in accordance with higher pregnancy ages. Due to such a risk, it is nedded to statrt the labor induction from week 40. Misoprostol is one of the medications used in such conitions. The aim of this study was to compare the effects of oral misoprostol and vaginal misoprostol in the labor induction in the prolonged pregnancy. Materials & Methods: In the two-blinded random climical trial, 180 pregnant women with more than 40 weeks gestational age referred to the labor ward of Sanadaj Besat Hospital were studied in 2013-2014. The samples were selected via randomized blocking sampling method. Through sixtuple random blocking method, the subjects were divided into three groups including 50μg oral misoprostol, 100μg oral misoprostol, and 25μg vaginal misoprostol. Having been recorded on a checklist, data was analyzed by SPSS 18 software using one-way ANOVA, Chi-square, and Fisher’s exact tests. Findings: There were significant differences between the mean 1st minute Apgar score and the medication consumption dose in the groups (p=0.0001). There were no differences between the groups in the mean 5th minute Apgar score, induction frequency, induction times, mode of delivery, and its side-effects (p>0.05). Nevertheless, there were significant differences in fetal distress frequency and the infant hospitalization (p<0.05). There were no significant differences in the mean interval between misoprostrol consumption and the delivery time between the groups (p=0.28). Conclusion: Considering the labor induction time and maternal and infancy outcomes, administration of 100μg oral misoprostrol in the prolonged pregnant women is more useful than 50μg oral misoprostrol and 25μg vaginal misoprostrol.