تحليل نقش گاز دي اكسيد كربن در نوسانات دماي حداكثر فصلي ايران

The Analysis of CO2 role in oscillations of Seasonal maximum temperature in Iran

دما به منزله‌ي يكي از مهم‌ترين شاخص­ هاي آب‌ و هوايي است كه وضعيت كلي هواي يك منطقه را نشان مي‌دهد و كمتر دست‌خوش تغيير واقع مي‌شود و مستقل از زمان است. تغيير اقليم و افزايش دما يكي از مسايل مهم زيست ‌محيطي است كه در سالهاي اخير مطالعات زيادي در مورد آنها انجام شده است با توجه به موقعيت ايران در كمربند خشك نيمكره شمالي و خطراتي كه در پي تغيير اقليم كشور ما را تهديد مي­كند شناخت تاثير گازهاي گلخانه ­اي و بويژه دي اكسيد كربن اهميت بالايي دارد. در اين تحقيق داده­ هاي دماي حداكثر فصلي 17 ايستگاه سينوپتيك كشور با داده گاز دي اكسيد كربن در طول دوره آماري 1975 تا 2010 با استفاده از روش همبستگي پيرسون مورد تحليل آماري قرار گرفت. همچنين نمودار تغييرات دما و دي اكسيد كربن ايستگاه ­هاي با بيشترين ضريب همبستگي ترسيم و سپس نقشه­ هاي توزيع فضايي ضرايب همبستگي ترسيم و مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه فصل زمستان با 14 ايستگاه داراي همبستگي در سطح معناداري، فصل تابستان با 10 ايستگاه و فصل بهار با 2 ايستگاه به ترتيب بيشترين تاثير را از دي اكسيد كربن پذيرفته اند. همچنين ارتباطي بين دماي حداكثر فصل پاييز و دي اكسيد كربن مشاهده نشده است. نتايج تحليل فضايي نيز حاكي از آن است كه مناطق مركزي و جنوب شرق كشور بيشترين تاثير را از اين گاز داشته اند و دماي اين مناطق روند افزايشي را بويژه در زمستان و تابستان داشته اشت.

Nowadays, Climate change is a hot topic engaging the scientists around the world as a cause for future human and environmental crises. It has been generally accepted that the main cause for climate change should be increases in the content of atmospheric carbon dioxide due to excessive burning of fossil fuels, esp. in industrial countries. In the 19th century, scientists realized that gases in the atmosphere cause a "greenhouse effect" which affects the planet's temperature. These scientists were interested chiefly in the possibility that a lower level of carbon dioxide gas might explain the ice ages of the distant past. At the turn of the century, Svante Arrhenius calculated that emissions from human industry might someday bring a global warming. Other scientists dismissed his idea as faulty. In 1938, G.S. Callendar argued that the level of carbon dioxide was climbing and raising global temperature, but most scientists found his arguments implausible. It was almost by chance that a few researchers in the 1950s discovered that global warming truly was possible. In the early 1960s, C.D. Keeling measured the level of carbon dioxide in the atmosphere: it was rising fast. Researchers began to take an interest, struggling to understand how the level of carbon dioxide had changed in the past, and how the level was influenced by chemical and biological forces. They found that the gas plays a crucial role in climate change, so that the rising level could gravely affect our future.