تجربه زيسته دانشجويان دكتري دانشگاه كردستان در بازماندگي از ازدواج

هدف از پژوهش حاضر بررسي تجربه زيسته دانشجويان دكتري داراي تأخير در ازدواج در دانشگاه كردستان بود. در اين راستا از روش تحقيق كيفي از نوع پديدارشناسي توصيفي استفاده شد. ميدان مطالعه و جامعه آماري در اين پژوهش كليه دانشجويان دكتري دانشگاه كردستان كه داراي تأخير در ازدواج بودند در نظر گرفته شد؛ پژوهش با روش نمونه­ گيري هدفمند و با استفاده از ابزار مصاحبه نيمه ساختاريافته تا رسيدن به اشباع نظري ادامه يافت. اشباع نظري در اين پژوهش با مصاحبه 19 نفر حاصل شد، لذا حجم نمونه در اين مرحله از پژوهش 19 (15 دختر و 4 نفر پسر) نفر بود. مدت‌زمان مصاحبه ­ها بين 40 تا 100 دقيقه بود. تحليل مصاحبه­ ها به روش تحليل هفت مرحله­ اي كلايزي بود و جمع­ آوري و تحليل داده‌ها به‌صورت هم‌زمان انجام شد، به اين صورت كه ابتدا مصاحبه ­ها به‌صورت گفتاري و كلمه كلمه نوشته شد و سپس گزارش مصاحبه ­ها به‌صورت نوشتاري آماده شد. در مراحل بعدي واحدهاي معنايي به‌صورت جمله از متن گزارش مصاحبه­ ها استخراج و به‌صورت كدهايي مشخص شد. در ابتدا 476 مفهوم استخراج شد كه بعد از دسته‌بندي و ادغام موارد مشابه به 157 واحد معنايي تقليل و نهايتاً در 8 مضمون اصلي دسته­ بندي شد. جهت قابليت اعتماد يافته­ هاي پژوهش نيز از طريق ارسال ايميل به چند نفر از شركت‌كنندگان و تائيد نتايج تحليل مصاحبه از طرف آن‌ها از صحت يافته­ ها اطمينان حاصل شد. نتايج يافته­ ها نشان داد كه عوامل مؤثر بر تأخير و بازماندگي از ازدواج دانشجويان شامل 6 مضمون اصلي؛ تحولات اجتماعي- فرهنگي، عوامل اقتصادي، عوامل خانوادگي، عوامل مربوط به شرايط شغلي، عوامل فردي و عوامل دولتي- حكومتي است و پيامدها و تبعات تأخير در ازدواج داراي دو مضمون اصلي پيامدهاي منفي و پيامدهاي مثبت بود كه پيامدهاي منفي داراي 6 مضمون فرعي؛ فردي/ شخصي؛ اجتماعي/ فرهنگي؛ خانوادگي؛ اقتصادي؛ سياسي و فردي بود و پيامدهاي مثبت تنها شامل پيامدهاي فردي مي­شد.