كليدواژه :
رسالهاي عرفاني , سبك‌شناسي , مجالس , گفتارنوشت , ويژگيهاي زباني
چكيده فارسي :
از ميان نسخه‌هاي فراوان كتابخانۀ گرانبهاي استاد دكتر اصغر مهدوي، رسالۀ عرفاني ارزشمندي است به زبان فارسي و به گمان بسيار از سده‌‌هاي پنجم يا ششم كه به دليل افتادگيهاي آغاز و انجام و به دست نرسيدن نسخۀ ديگري ازآن، نه نام خود رساله شناخته است و نه نام نويسندۀ آن. بررسي اين رساله كه به گمان بسيار بازنوشت مجالس پيري عارف است و از گونۀ گفتار‌نوشتهاي صوفيانه، نشان مي‌دهد كه گوينده عارفي دانشمند بوده است از گونۀ كساني چون احمد غزالي و عين القضات همداني كه افزون بر آگاهي بسيار از قرآن و حديث و علوم شريعت با سلوك صوفيانه و تجربه‌هاي عارفانه نيك آشنا بوده و آن‌چه مي‌گفته از سر تجربه و آزمودگي بوده است. در اين مقاله به معرفي گسترده‌تر اين رساله همراه با بازنمايي پاره‌اي از ويژگيهاي زباني آن پرداخته شده است. اين ويژگيهاي زباني و... بسيار كهن مي‌نمايند و اين گمانه را كه اين متن از سدۀ پنجم يا ششم است قوت مي‌بخشند و گاه مانند فراواني واژگان و تركيبات عربي اندكي تازه‌تر مي‌نمايند و آن را با متون سدۀ هفتمي نزديك مي‌سازند.
چكيده لاتين :
Amongst the many valuable manuscripts in Dr. Asghar Mahdavi‘s esteemed library, there is an important Persian mystical treatise, widely believed to date back to the 5th or 6th /11-12 centuries. Due to some lacunae both at the beginning and at the end of this manuscript and because no other copy of it has been found, neither the title nor the author of the treatise is known. The treatise is assumed to have been a written version of some mystic’s discourses, being in the same vein as other Sufi verbal teachings. The study of this work demonstrates that its author was a learned mystic,of the type of such personalities as Ahmad Ghazali and Ayn al-Qozat, who was, in addition to a knowledge of the Qor’an, Tradition, science of Shari’a, acquainted with Sufi experiences; that is, whatever he said resulted from his own direct experience.
Some of the linguistic peculiarities of the treatise, extensively discussed in the present article, indicate that it is very old, substantiating the conjecture that it is a 5th-6th century text. However, other features such as the high frequency of Arabic words and expressions reveal the treatise somewhat more recent, bringing it closer to the 7th century texts.
