درآمدي بر سبك زندگي اسلامي در آيات و روايات

نگاهي به تاريخ انديشه اجتماعي حكايت از وجود سه سبك اصلي زندگي دارد.نخست، سبك رهبانيت يا تارك دنيائي كه معتقد است دنيا محمل تخريب هويت و شخصيت انسان است و جائي است كه انسان را به بند مي كشد و مانع رشد و سعادت و تعالي انسان مي شود؛ بنابراين براي مبارزه با دنيا بايد از ازدواج، قبول مسئوليت و هرگونه تعهد اجتماعي بگريزيم و در چله نشيني تلاش كنيم تا جان و روح ما به تعالي دست يابد. دوم، سبك فلسفي كامجويانه از دنيا، كه هيچگونه اعتقادي به آخرت ندارد و صرفاً كامجوئي از دنيا مدنظر او است. در اين ديدگاه تمامي حيات و زندگي در بهره وري از اين دنيا خلاصه شده و پس از مرگ، انسان به فنا مي رسد. سوم، ديدگاه اسلامي كه دو وجه دنيا و آخرت را تواماً مدنظر دارد. بر اين اساس به همان نسبت كه نياز هاي دنيوي بشر مورد توجه است، آخرت انسان نيز اهميت دارد. انسان در اين ديدگاه مسئوليت پذير و در چهار جهت به خدا، به خود، به مردم و به ساختار طبيعت پاسخگو است. اين مقاله بر آن است تا نگاهي مقدماتي به حقوق و تكاليف انسان مطابق آموزه هاي ديني افكنده و ضمن نقد ظريف دو سبك قبلي زندگي، بر مفيديت سبك زندگي اسلامي تاكيد گذارد.