اثربخشي روش آموزش حل مساله بر رضايت زناشويي و نيمرخ رواني زوجين شهرستان بروجن

هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثر بخشي روش آموزش حل مسئله بررضايت زناشويي و نيمرخ روانشناختي زوجين شهرستان بروجن بود. بدين منظور 30 زوج از مراجعه كنندگان كلينيك روانشناختي اداره آموزش و پرورش شهرستان بروجين انتخاب شده و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش(15 زوج) و گروه كنترل (15 زوج) قرار گرفتند. مداخله درماني طي 8 جلسه هفتگي براساس مدل درماني هاوتون انجام شد و گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. پرسشنامه رضايت زناشوئي انريچ و چك ليست نشانه هاي مرضي (Scl-90-R) در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري توسط زوجين تكميل شد. نتايج تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد بين ميانگين نمرات پس آزمون نمرات رضايت زناشويي بين دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود دارد و اين نتايج در مرحله پيگيري نيز مشاهده مي شود.همچنين به استثناي نمرات وسواس فكري- عملي، اضطراب فوبي و روانپريشي بين ميانگين نمرات پس آزمون ساير متغيرها بين دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معنادار وجود دارد و اين نتايج در مرحله پيگيري نيز مشاهده مي شود. به طور كلي نتايج نشان مي دهد كه آموزش حل مساله راهبرد مناسبي در افزايش رضايت زناشويي و كاهش علائم روانشناختي زوجين مي تواند باشد:با اين حال اين روش درماني در درمان فوبيا،وسواس فكري-عملي و سايكوز كمتر مفيد است،اما در مراحل بعدي درمان هاي مستقيم اختلالات ياد شده مي توان از آن سود جست.