ارث اقليتهاي ديني و مذهبي در ايران

Qlythạy prescribed religious religious in Iran

ارث يكي از نهادهاي اجتماعي است كه قواعد و اصول حقوقي در آن كمتر راه يافته است و در ادوار تاريخ ملتها، بر سنتها و آداب و رسوم اجتماعي بنا شده است و به همين دليل، در نهاد مزبور بر آداب و رسوم ملتها و سنتهاي مذهبي بيش از قواعد حقوقي تكيه مي شود و حقوق ايران نيز از اين رويه مستثنا نيست و يكي از مسايل پيچيده حقوقي نظام ما احوال شخصيت ايرانيان غيرشيعه است كه ارث يكي از مصاديق آن است. ماده واحده در قانون اجازه رعايت احوال شخصيت ايرانيان غيرشيعه در محاكم «مصوب دهم مرداد ماه 1312» ارث ايرانيان غيرشيعه را كه مذهب آنان به رسميت شناخته شده است، تابع قواعد و عادات مسلم متداول در مذهب متوفي دانسته است. اين قاعده در دو اصل 12 و 13 قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران نيز تاكيد شده است. مقاله حاضر پاسخ به اين پرسش است كه آيا با تصويب و الحاق ماده 881 مكرر قانون مدني ميان ماده مزبور و قانون اجازه رعايت احوال شخصيه ايرانيان غيرشيعه تعارض ايجاد شده است يا خير؟ عده اي بر اين عقيده اند كه با تصويب و الحاق ماده 881 مكرر قانون مدني ماده واحده مصوب 1312 در جايي كه اعمال مي گردد كه مورث كافر باشد، و ورثه او نيز در تمامي طبقات كافر باشند، در حالي كه قانونگذار در هنگام تصويب ماده واحده توجه به اختلاف اديان متوفي و وارث داشته است. بعلاوه اينكه ماده واحده نيز مطابق با رواياتي است كه ظهور دارند به اينكه وارث كافر در كنار وارث مسلمان از مورث كافر ارث مي برد. بنابراين، محاكم در مقام حل تعارض ميان قانون اساسي و قانون عادي بايد قانون اساسي را مقدم بدارد