مقايسۀ اثربخشي آموزش الگوي چندمحوري شفيع آبادي با نظريۀ محدوديت و سازش گاتفردسون بر فرسودگي شغلي كاركنان واحد اسناد پزشكي سازمان تأمين اجتماعي

هدف اين پژوهش مقايسه اثربخشي الگوي چندمحوري انتخاب شغل شفيع آبادي (SMPVC(با نظريه محدوديت و سازش گات فردسون (GTCC( بر مولفههاي فرسودگي شغلي كاركنان واحد اسناد پزشكي سازمان تامين اجتماعي شهر تهران بود. روش پژوهش، نيمه آزمايشي و طرح تحقيق پيش آزمون -پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش كليه كاركنان واحد اسناد پزشكي شهر تهر ان (420 نفر) را شامل شد كه از ميان كساني كه در پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش نمره بالاتري داشتند، 45 نفر به شيوه تصادفي انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه 15 نفري، دوگروه آزمايشي با رويكرد آموزشي SMPVC و GTCC و يك گروه كنترل جايگزين شدند. گروههاي آزمايشي در 8 جلسه 90 دقيقه اي هر كدام به طور جداگانه با رويكرد شفيعآبادي و گاتفردسون تحت آموزش قرار گرفتند. فرسودگي شغلي شركتكنندگان پس از اجراي مداخله مورد اندازهگيري قرار گرفت. دادهها به وسيله تحليل كواريانس و آزمون تعقيبي بن فروني تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه برنامههاي آموزشي بر فرسودگي شغلي تاثير داشت. در عين حال بين اثربخشي دو روش در كاهش فراواني و شدت تحليل عاطفي و افزايش فراواني عملكرد شخصي تفاوت معنادار وجود داشت، همچنين اثربخشي الگوي چندمحوري انتخاب شغل شفيعآبادي بيشتر از نظريه محدوديت و سازش گاتفردسون در زمينه كاهش فرسودگي شغلي بود.