كليدواژه :
قوانين و رويه هاي حاكم , دولت ساحلي , محيط زيست دريايي , ايمني دريانوردي
چكيده فارسي :
انرژي تجديدپذير دريايي نوعي از انرژي تجديدپذير است كه از فرايندهاي طبيعي گوناگوني كه در محيط دريا اتفاق مي‌افتند به وجود مي‌آيند و بر خلاف انرژي‌هاي تجديدناپذير (فسيلي)، قابليت آن را دارد كه توسط طبيعت در يك بازه زماني كوتاه، مجدداً به وجود آمده يا به عبارتي تجديد شود. از آنجا كه استفاده و بهره‌برداري از اين انرژي در دريا مستلزم رعايت معيارها و الزامات خاص مي‌باشد، در اين مقاله تلاش شده است حقوق و تعهدات كشورها در استفاده از آن مورد بررسي قرار گيرد. در همين راستا با مبنا قرار دادن كنوانسيون حقوق درياها (1982)، نظام حقوقي حاكم بر قلمرو دريايي يعني آبهاي داخلي، دريايي سرزميني، منطقه انحصاري اقتصادي، فلات قاره و درياهاي آزاد در خصوص انرژي‌هاي تجديدپذير از يكديگر تفكيك شده است. نتيجه تحقيق حاكي از آن است كه بسته به منطقه‌اي از دريا كه تاسيسات مرتبط با انرژي تجديدپذير در آنجا مستقر شده است، حقوق و تعهدات كشورها نيز متفاوت مي باشد
چكيده لاتين :
Marine renewable energies are a form of renewable energy deriving from the various natural processes that take place in the marine environment and unlike non-renewable energy (fossil), capable of being by nature a short period of time, there again, or to be renewed. Because the use and operation of this energy is required to comply with standards and specific requirements, in this article we have tried to examine its rights and obligations of countries. In this regard, based on The 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS), the legal system governing the various maritime areas of the internal waters, territorial sea, exclusive economic zone, continental shelf and the high seas has been separated. The results show that depending on the area of the sea those renewable energy installations where it is established, rights and obligations is different. Most requirements related to protection and preservation of the marine environment and safety of navigation and most points is awarded to the high seas.
