بررسي همگرايي توزيع درآمد در استان هاي ايران

Investigation of Convergence of Income Distribution in Iran`s Provinces

هدف اين مقاله بررسي همگرايي توزيع درآمد در استان هاي ايران در دوره زماني 1393- 1375 با استفاده از روش همگرايي ناهار و ايندر و سنجش همگرايي هر يك از استان ها نسبت به متوسط ضريب جيني كشوراست. نتايج نشان داد همگرايي و يا عدم همگرايي ضريب جيني از استاني به استان ديگر متفاوت بوده و در بيش از نصف استان ها همگرايي به سمت متوسط مشاهده نمي شود. از ميان استان هاي همگرا، ضريب جيني استان بوشهر و گلستان به ترتيب داراي بالاترين و پايين ترين سرعت همگرايي به سمت متوسط ضريب جيني هستند. در راستاي تحقق همگرايي توزيع درآمد ميان استان هاي كشور، به سياست گذاران پيشنهاد مي شود براي استان هاي واگرا برنامه هاي تنظيم قيمت و استفاده كارآمد از سرمايه را در دستور كار قرار دهند.

The present study is done to consider convergence in income distribution in Iranian provinces from 1996 to 2014 using convergence methods of Nahar and Inder and checking convergence of each province compared to the country's average Gini coefficient. The results show that convergence or divergence for Gini coefficient vary from province to province and in more than half of provinces there is no Gini coefficient convergence towards the average. Among the provinces that converge to average, Bushehr has the highest rate of convergence and Golestan province also has the lowest rate of convergence to the average Gini coefficient. In order to achieve the convergence of income distribution among the provinces of the country, politicians are recommended to put in place price adjustment and efficient use of capital on the agenda for divergent provinces.