ساختار حقوقي نظام داوري: سيستم واحد يا دوگانه؟

؟Legal Structure of Arbitration Regimes: Monist or Dualist System

امروزه قانون نمونه داوري آنسيترال به عنوان قانوني مدرن براي وضع قوانين به كار مي رود. گرايش غالب در بسياري از كشورهاي دنيا به ايجاد سيستم داوري واحد بر مبناي قانون نمونه است. در ايران پس از تصويب قانون داوري تجاري بين المللي، داوري داخلي و داوري بين المللي از يكديگر تفكيك شد. با توجه به عدم وجود مقررات مدرن داوري در آيين دادرسي مدني و تغييرات نامناسبي كه قانون داوري تجاري بين المللي نسبت به قانون نمونه آنسيترال اعمال نمود، ساختار حقوقي داوري ايران ساختار مناسبي به نظر نميرسد. هدف اين مقاله اين است كه با بررسي گرايش ساختار داوري كشورهاي توسعه يافته و نقش موثر قانون نمونه، پيشنهاد كند كه مبناي حقوق داوري ايران بايد سيستم واحد باشد كه نه تنها بايد با قانون نمونه سازگار باشد بلكه بايد پا را فراتر نهاده و قانون جامع داوري مدرن تدوين كند.

Model Law on International Commercial Arbitration has been a source of inspiration for numerous countries. In choosing a legal structure, there is a strong tendency towards adopting a monist legal regime based on the Model Law. In Iran, as a result of the ratification of Iranian International Commercial Arbitration Act (ICAA) in 1997, Iranian arbitration law has changed its structure from monism to dualism, that is, the Civil Procedure Code is applicable to domestic arbitration, whereas ICAA applies to international arbitration. The duality of the system is not an appropriate legal structure. This article argues that Iranian arbitration law should be based on monism. It concludes that not only should Iranian arbitration law be in consistent with the Model Law 2006, but it should also extend beyond the Model Law by providing a more comprehensive legislation.