نقش واسطه‌گري طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و افسردگي در دانشجويان

هدف از پژوهش حاضر تبيين نقش واسطه گرى طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه ي بين سبك هاي دلبستگي و افسردگي بود . روش تحقيق حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري مورد بررسي در اين پژوهش شامل كليه دانشجويان دانشگاه هاي تهران در سال تحصيلي 91-92 بود. گروه - نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش شامل 300 نفر از دانشجويان دانشگاه - اميركبير و علامه طباطبائي در سال 91-92 بودند كه به شيوهى نمونه گيري خوشه اى چندمرحله اى برگزيده شدند. به منظور گردآورى اطلاعات از سه مقياس افسردگى بك، فرم كوتاه پرسشنامهي طرحوارهي يانگ و مقياس سبك دلبستگي بزرگسالان ( AAI ) استفاده شد . نتايج حاصل از تحليل مسير نشان داد كه سبكهاي دلبستگي ايمن و ناايمن به دو شكل مستقيم و غيرمستقيم داراى تأثير معنىدار بر افسردگي ميباشند، به اين صورت كه سبك دلبستگي ايمن فرد بر طرحواره او اثر مثبت گذاشته و از اين طريق، ميزان افسردگي در فرد كاهش مييابد. از طرف ديگر سبك دلبستگي ناايمن با اثر منفى كه بر طرحواره فرد ميگذارد باعث افزايش افسردگي در فرد ميشود. بنابراين نتايج به دست آمده نشان داد كه سبكهاي دلبستگي از طريق طرحواره هاي ناسازگار اوليه، افسردگي را در فرد موجب ميشوند، و لذا درمانگران و مشاوران مراكز مشاوره و بهداشت روان دانشگاه ها ميتوانند با بررسي نوع سبك دلبستگي و طرحواره هاي ناسازگار اوليه افراد اقدامات درماني لازم را جهت درمان افسردگي آنها انجام دهند.